یادداشت کن لذت ببر

‫- ﻫﻤﻪ ﭼﯽ آروﻣﻪ؟
‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻦ:

‫- ﺑــــــــــــــــــﻠﻪ!
‫ﮐﻤﯽ ﺗﻌﺎرف رد و ﺑﺪل ﺷﺪ.
‫آﺧﯿﺶ! ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ داد اﯾﻦ ﺷﮑﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻫﻢ رﺳﯿﺪم. ﺗﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﯿﻔﺘﺎده ﺑﻮد ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺸﻨﻤﻪ! اﯾﻦ وﺳﻂ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﻧﮕﺎر

‫و ﻣﯿﻼد ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻇﺮف ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردن!ﻫــــــــﯽ وايِ ﻣـــــــــﻦ! اﯾﻨﺎ ﭼﻪ زود ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺷﺪن! ﭼﻪ ﺧﺒﺮه اﯾﻦ ﺟﺎ؟! ﺣﺘﯽ ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺗﻮ
‫ﯾﻪ ﻇﺮف ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺧﻮردﯾﻢ. ﺣﺘﯽ ﮐﯿﻮان و زﻧﺶ! ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎرم! ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ از ﻧﮕﺎر ﺑﺪم اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﯽ ارادس! ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ

‫ﭘﯿﺶ ﻋﺰاي ﻋﺸﻖ از دﺳﺖ رﻓﺘﺶ روﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ دل ﻣﯿﺪه و ﻗﻠﻮه ﻣﯽ ﮔﯿﺮه!
‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﮑﻤﺎ ﺳﯿﺮ ﺷﺪ ﻫﻮس رﻗﺼﯿﺪن زد ﺑﻪ ﮐﻠﻪ ي اﯾﻦ ﮐﻠﻪ ﺧﺮاﺑﺎ. اﯾﻦ وﺳﻂ ﻓﺮزاد ﺷﻮﺧﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﯽ ﻣﻨﻮ اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ
‫ﺧﻨﺪﯾﺪ. اﻧﻘﺪر ﭼﺮت و ﭘﺮت ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ از اون ﻗﺎﻟﺐ ﻣﺜﻼ ﺳﺮد و ﺧﺸﮑﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺷﺪم ﻫﻢ ﺳﻨﮕﺮش و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ

‫ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و اذﯾﺘﺸﻮن ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و از اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﻠﯽ ﺧﻨﺪه ﻧﺼﯿﺒﻤﻮن ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺗﺎزه داﺷﺖ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﻮش ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﭘﺮوﯾﺰ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه
‫اﯾﺴﺘﺎده و ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ، ﺑﺎ ﻫﻮل ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮔﻔﺖ:


‫‪  
‫                               ‫

‫- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﻠﯿﺲ!

‫ﻫﻤﻪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن. ﺳﺮدرﮔﻢ اول ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺮوﯾﺰ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻦ. ﻓﺮزاد ﺑﺮاي اﻃﻤﯿﻨﺎن از ﺣﺲ ﺷﻨﻮاﯾﯿﺶ ﮔﻔﺖ:
‫- ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟

‫ﭘﺮوﯾﺰ ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻠﯿﺲ، ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﺪﯾﻢ.
‫دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه دوﺳﺖ ﭘﺴﺮاﺷﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق دوﯾﺪﻧﺪ. ﻣﯿﻼد ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺖ. ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد دﺳﺘﻤﻮ ﻣﺤﮑﻢ

‫ﮔﺮﻓﺖ. ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺎن ﺟﻨﺐ و ﺟﻮﺷﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﮕﻮ! ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﯿﻼد رﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﺮ و ﮔﻮﺷﯽ آب ﺑﺪه. ﮔﯿﺞ ﺑﻮدم! ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا
‫اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﭘﺮوﯾﺰ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﺳﺮ ﺟﺎش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد.

‫دﻫﻨﻢ اﻧﺪازه دﻫﻦ ﮔﺎو واﺷﺪ! ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد از ﺧﻨﺪه ﺑﺘﺮﮐﻪ! ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ دور و ﺑﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ، ﻫﻤﻪ در ﺣﺎل دوﯾﺪن ﺑﻮدن! ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ:
‫- واﯾﺴﯿﺪ.
‫اﻧﮕﺎر زده ﺑﺎﺷﻦ رو اﺳﺘﭗ! ﻫﻤﻪ واﯾﺴﺎدن. ﯾﮑﯽ در ﺣﺎل ﺧﻢ ﺷﺪن، ﯾﮑﯽ در ﺣﺎل دوﯾﺪن، ﯾﮑﯽ در ﺣﺎل ﺑﺴﺘﻦ زﯾﭗ ﺷﻠﻮارش! ﻫﻤﻪ رد ﻧﮕﺎﻣﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ

‫ﭘﺮوﯾﺰ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﮔﺮﻓﺘﻦ. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﻮد، ﺳﺮﺷﻮ از در آورد ﺗﻮ و ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭘﺮوﯾﺰ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﭘﺮوﯾﺰ وﻗﺘﯽ
‫دﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ دارن ﻧﮕﺎش ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﭘﺮروﯾﯽ ﮔﻔﺖ:

‫- ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم!
‫و ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻋﺮﯾﺾ زد. ﺧﺪا آﺧﺮ و ﻋﺎﻗﺒﺘﺸﻮ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﮐﻨﻪ! ﭼﻮن ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻧﮑﺸﯿﺪه ﻫﻤﻪ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدن ﺳﺮش! ا‪ي ﺧﺪا! ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎي ﺑﯽ
‫ﻣﺰه ي اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ!

‫ﮔﺮﯾﻮن ﮔﻮﺷﻪ ي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﺰ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﻪ دﻋﻮاي ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدم. اﺷﮑﺎم ﺑﯽ وﻗﻔﻪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺳ‪ﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ
‫ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﭼﺮا اون ﺣﺮف رو زد؟ ﻗﺼﺪش ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﮕﻪ ﺟﺎي اوﻧﻮ ﺗﻨﮓ ﮐﺮدم؟ اﺻﻼ ﺑﻪ اون ﭼﻪ؟ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺷﺪت رﯾﺰش اﺷﮑﺎم

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ، اﻣﺎ دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮزاد و ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎ داد ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ، ﯾﺎدم رﻓﺖ.
‫ﺑﺤﺜﺸﻮن از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮزاد اﻋﻼم ﮐﺮد ﺗﺎ ﺗﻮ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻋﯿﺪ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻫﻤﺮاه دوﺳﺘﺎش ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺑﺮود و ﻓﺮزاﻧﻪ در
‫ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺖ: "ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ! ﺗﻮﻟﺪ دﺧﺘﺮ ﻣﻨﻪ، ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاي ول ﮐﻨﯽ ﺑﺮي ﺷﻤﺎل؟" ﺷﺮوع ﺷﺪ. ﯾﻪ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺳﺎده. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺟﻮاب اوﻧﻮ داد.

‫و ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ، رﺳﯿﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮف ﻓﺮزاﻧﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: "اﺻﻼ ﭼﺮا اﯾﻦ دﺧﺘﺮ رو از ﺧﻮﻧﺖ ﻧﻤﯽ اﻧﺪازي ﺑﯿﺮون؟!" داغ
‫ﮐﺮدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺸﻮ ﺑﺪم ﮐﻪ ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻦ: "ﺗﻮ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﮑﻦ ﭘﻮﻧﻪ!"

‫ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪم و ﺗﺎزه ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﺑﺪم ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن. ﻋﯿﻦ ﻣﺎدر ﻣﺮده ﻫﺎ ﮔﻮﺷﻪ ي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ روي زﻣﯿﻦ
‫ﮐﺰ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﻪ دﻋﻮاﺷﻮن ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺮ ﺳﺮ ﯾﻪ ﺳﺮي ﻣﺴﺎﯾﻞ و اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺑﻮد، ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدم. اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت داﻏﻮن ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺧﻮدم
‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﺻﻼ ﭼﺮا ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎم؟

‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻫﺮ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﯾﺎدم ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ ي ﻓﺮزاد و اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﮐﺎره ﺣﺴﻨﻢ؟
‫درﮔﯿﺮ اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﺑﻮدم و ﮔﺮﯾﻢ از ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﮐﺸﯿﺪه اي از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم. ﺳﺮﯾﻊ اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. درﮔﯿﺮي ﻟﻔﻈﯿﺸﻮن ﺑﺲ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﺷﻦ؟

‫در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺳﺮﺷﻮ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﻮال ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ رﻧﮓ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﺎ زن ﻫﺎ ﺗﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺸﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ
‫ﮐﻨﯿﻢ؟ اون از ﻟﻮس ﺑﺎزﯾﻪ ﻣﻦ و اﯾﻨﻢ از ﻓﺮزاﻧﻪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺤﺚ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﺮد؛ ﻗﻄﻌﺎ ﮐﺸﯿﺪه ي ﻓﺮزاد زﯾﺎدي درد داﺷﺖ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻓﺮزاد ﺷﺪم ﮐﻪ ﺗﻨﺪ

‫و ﻋﺼﺒﯽ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ.
‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﺗﺎزه ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮرد ﮐﻪ از ﮔﺮﯾﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﭘﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﭘﺎك از رﯾﺨﺖ و ﻗﯿﺎﻓﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم.
‫اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺷﮑﺎي ﺑﯽ ﺻﺪاي ﺧﻮدﺷﻢ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻦ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ. رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد و

‫ﺑﻌﺪ ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و در آﻏﻮﺷﻢ ﮐﺸﯿﺪ. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺮش رو روي ﺷﻮﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد، ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ، ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ. ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻢ. ﺗﻮ رو ﺟﺎن ﻋﺰﯾﺰت ...

‫ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻣﻦ ﻋﺰﯾﺰ ﻧﺪارم.
‫- ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدت، ﺑﻪ دل ﻧﮕﯿﺮ.

‫و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﯿﻨﯿﺸﻮ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ، ﮔﻔﺖ:
‫- ﺧﻮدت ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﮑﻢ ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺘﺎﻣﻮ داري. ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﺧﯿﺮ ﺑﺎ ﻫﯿﭽﮑﯽ ﻏﯿﺮ از ﺗﻮ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ و ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ

‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم و ﮐﻨﺎرش ﺑﻬﻢ ﺧﻮش ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﭘﻮﻧﻪ، ﺗﻮ رو ﺟﺎن ﺧﻮدت ﺑﺒﺨﺶ. ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻗﺮآن وﮔﺮﻧﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻗﺼﺪي ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
‫ﺧﺪا ﺷﺎﻫﺪه اﻧﻘﺪ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺸﯽ ...
‫ﺻﺪاي ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻓﺮزاد ﺣﺮﻓﺸﻮ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد.

‫- ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﺑﺎﯾﺪ اون وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدي ﮐﻪ دﻫﻦ ﮔﺸﺎدﺗﻮ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدي و ﻫﺮ ﭼﯽ دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ، ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ!
‫ﻫﺮ دو ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺟﻠﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و وﺳﺎﯾﻞ ﻓﺮزاﻧﻪ رو در دﺳﺖ داﺷﺖ، ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ. ﻓﺮزاد ﻣﺎﻧﺘﻮ، ﺷﺎل و ﮐﯿﻔﺶ

‫رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﺑﻔﺮﻣﺎ! ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﮐﺎﻓﯽ روي اﻋﺼﺎب ﺧﺮاب ﻣﻦ رژه رﻓﺘﯽ. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد رو اﻋﺼﺎب اﯾﻦ ﺑﯿﭽﺎره ﻫﻢ اﺳﮑﯿﺖ ﺑﺎزي ﮐﻨﯽ! ازت ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻟﻄﻒ
‫ﮐﻦ و ﺑﺮو.

‫ﻓﺮزاﻧﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﮔﻔﺖ:
‫- ﻣﻨﻮ از ﺧﻮﻧﺖ ﻣﯽ ﻧﺪازي ﺑﯿﺮون؟

‫- ﻧﻪ! دارم ازت ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺮي، وﻟﯽ اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﺸﻢ رو رد ﮐﻨﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯿﺸﻢ دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﻦ زور ﺑﺸﻢ.
‫ﻓﺮزاﻧﻪ از ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﺷﺎﻟﺶ رو از دﺳﺖ ﻓﺮزاد ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﻮﺷﯿﺪ. ﮐﯿﻔﺸﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ. ﻓﺮزاد ﻫﻢ
‫دﻧﺒﺎﻟﺶ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﭘﺎﺷﻮ از در ﺑﯿﺮون ﮔﺬاﺷﺖ، ﻓﺮزاد ﻣﺤﮑﻢ در رو ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ در ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺳ‪ﺮ ﺧﻮرد و روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ. از ﻗﯿﺎﻓﺶ

‫ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮش رو ﮐﻪ روي زاﻧﻮﻫﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻣﻨﻮ دﯾﺪ ﮐﻪ اﺷﮏ رﯾﺰان و ﺑﺎ رﻧﺠﯿﺪﮔﯽ ﻧﮕﺎش ﻣﯽ ﮐﺮدم.
‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﭘﺎ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ. دﺳﺘﻢ رو روي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮي ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم. ﻓﺮزاد ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪ و دﺳﺘﺎﻣﻮ ﮐﻪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد از ﺻﻮرﺗﻢ ﺟﺪاﺷﻮن ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻫﻢ ﺷﺪ. در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﯿﻦ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﭘﻮﻧﻪ آروم ﺑﺎش. ﭘﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ازت آروم ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رو ﺣﻞ ﮐﻨﯿﻢ.
‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻓﺮزاد، ﻓﺮزاﻧﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؟ اﮔﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ اﺿﺎﻓﯿﻢ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﺮم. اﮔﻪ ﻣﺰاﺣﻤﻢ ﺑﮕﻮ زﺣﻤﺘﻢ رو ﮐﻢ ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽ رم. ﻣﮕﻪ ﻣﺮض دارم اذﯾﺖ
‫ﮐﻨﻢ آﺧﻪ؟ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽ رم. ﻧﺎﻣﺮدم اﮔﻪ ﻧﺮم.
‫ﺗﺎزه ﯾﺎدم اوﻣﺪ واﺳﻪ ﭼﯽ اﯾﻦ ﺟﺎم. اداﻣﻪ دادم:

‫- اﺻﻼ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ درك! ﺻﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺮام ﺑﮑﻨﻦ.
‫و ﺑﺎ ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﺑﭽﻪ، ﺑﺎزﯾﭽﻪ ي دﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺷﻢ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮد از وﺟﻮدم ﮐﻪ ﻧﻪ از ﺟﺴﻤﻢ ﻟﺬت ﺑﺒﺮن ﮐﻞ ﻫﯿﮑﻠﻢ ﺷﺪ ﻧﻔﺮت و اﻧﺰﺟﺎر

‫و اﺷﮑﺎم ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪن.
‫ﻓﺮزاد ﻧﺎراﺣﺖ و رﻧﺠﯿﺪه ﺧﺎﻃﺮ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد، اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ. ﺑﻌﺪ ﮐﻼﻓﻪ ﯾﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- اﺻﻼ ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ.

‫ﺑﻌﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
‫- ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻬﺖ ﻓﺮزاﻧﻪ! ﮔﻨﺪ زدي ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ!

‫دﺳﺘﺎم رو روي ﻣﯿﺰ و ﺳﺮﻣﻮ رو دﺳﺘﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اداﻣﻪ دادم. ﺣﺎﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد. ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺣﺲ ﻣﻨﻮ درك ﮐﻨﻪ. ﺣﺮف
‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺪﺟﻮر ﺧﺮدم ﮐﺮده ﺑﻮد.
‫ﺗﺎ دﯾﺮوز ﭘﻮﻧﻪ ﺟﻮن و ﻋﺰﯾﺰم و آﺑﺠﯽ ﺑﻮدم؛ ﺣﺎﻻ ﺷﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ دﺧﺘﺮه!

‫ﻫﻤﯿﻦ دو روز ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﺑﺮاي ﻋﯿﺪ دﯾﺪﻧﯽ اوﻣﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ و ﻣﺎ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرش ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﺎ آب ﻣﯿﻮه ﺑﯿﺎرم،
‫ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آروﻣﯽ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﮔﻔﺖ:

‫- از اﯾﻦ ﭘﻮﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺮات ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﺷﻪ.
‫و ﻣﻦ آرزو ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ اي ﮐﺎش ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻓﺮزاد رو ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﻧﺪاﺧﺖ ﺑﯿﺮون؟
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺧﻮدش ﻫﻢ ﯾﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎم ﻓﺮو ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ آروﻣﻢ

‫ﮐﻨﻪ، ﻧﻮازﺷﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد.
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﺣﺮف ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:

‫- ﭘﻮﻧﻪ ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎه!
‫ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﺸﻮ ﭘﺲ زدم و ﺻﺎف ﺳﺮ ﺟﺎم ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻓﺮزاد دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮد و دوﺑﺎره دﺳﺖ ﻫﺎم رو ﮔﺮﻓﺖ.
‫- ﭘﻮﻧﻪ، ازش ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش. اون ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ داره. ﻣﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﻮدم. ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻧﺪﯾﺪم ﺑﺎ ﮐﺴﯽ اﻧﻘﺪر زود ﮔﺮم ﺑﮕﯿﺮه. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ

‫اﯾﻦ ﺣﺮف اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ رو از ﮐﺠﺎش در آورد.
‫ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ: »ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ از ﮐﺠﺎش دﯾﮕﻪ! اﯾﻨﻮ ﺑﺎش، ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻣﻨﻮ ﺧﺮ ﮐﻨﻪ!« ﻓﺮزاد ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻮﺿﯿﺢ دادن ﺑﻮد.

‫- از اﯾﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﺳﺎل ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻧﺮﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم، ﺳﺮ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد. اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮدت ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮدي ﮐﻪ ﮐﻢ ﻟﻐﺰ ﺑﺎر ﻣﻨﻢ ﻧﮑﺮد.
‫- ﺧﺐ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﺮي ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﺸﻨﻮم؟

‫ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ و ﻧﺎراﺣﺘﺸﻮ ﺑﻬﻢ دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﺗﻮ ﺑﺪوﻧﯽ ﺟﺎﯾﯽ راﻫﺖ ﻧﻤﯿﺪن، ﻣﯿﺮي؟
‫ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ ﺑﻮد، ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﺷﺪ. اﯾﻦ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻫﻢ ﺑﺪ دردﯾﻪ!

‫ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﭼﺮا راﻫﺖ ﻧﻤﯿﺪن؟

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد ﮐﻪ دﻟﻢ ﮐﺒﺎب ﺷﺪ.
‫- ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻢ از ﺗﻮ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪم.

‫***

ﮐﻼﻓﻪ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﭼﻪ ﻋﺠﺐ! اﻻن ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻌﻄﻠﻢ!

‫- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دﯾﮕﻪ. ﭘﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﺮاﻓﯿﮏ و ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﺧﻮرد.
‫ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:

‫-واي! ﭼﻪ ﺟﯿﮕﺮي ﺷﺪي! ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺖ.
‫- ﺑﺲ ﮐﻦ ﻓﺮزاﻧﻪ! ﺑﺮو ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم.
‫- اي ﺑﻪ روي ﭼﺸﻢ ﺑﺎﻧﻮ!

‫ﭘﺎﺷﻮ روي ﮔﺎز ﻓﺸﺎر داد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﺶ راه اﻓﺘﺎد. ﺗﻮي ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﺮﻫﺎي زﯾﺎدي ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻪ. ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ دﯾﮕﻪ! ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎ
‫اون ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺬر ﻣﻮﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ زﯾﺮ ﭘﺎش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻫﺎي زﯾﺎدي رو ﺧﯿﺮه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ

‫ﺑﻮد.
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﻓﺮزاﻧﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو ﺑﺎ دﻗﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﺮ ﺗﻮ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﭘﺎرك ﮐﺮد و ﻫﺮ دو ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ.
‫ﻓﺮداي اون روز ﻧﺤﺲ زﻧﮓ زد و ﮐﻠﯽ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف زد و ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎش دﻟﻤﻮ ﺳﻮزوﻧﺪ. دﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ ﺑﻮد. ﮐﻠﯽ درد دل
‫ﮐﺮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: "ﭼﺮا ﺧﻮﻧﻮادم ﺑﺎ ﻓﺮزاد در اﻓﺘﺎدن؟ ﻣﮕﻪ ﻓﺮزاد ﻏﯿﺮ از اوﻧﺎﺳﺖ؟ ﻓﺮزاد ﭼﺮا ﮐﻮﺗﺎه ﻧﻤﯿﺎد؟"
‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده و ﺑﯽ ﺷﯿﻠﻪ ﭘﯿﻠﻪ ﺑﻮد؛ اﻟﺒﺘﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻮذي ﻣﯽ ﺷﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻓﺮزاد ﺟﺰ ﻫﻤﻮن ﻣﻌﺪه و روده و ﮐﺒﺪ و ﺳﺎﯾﺮ اﺟﺰاي ﺑﺪن ﭼﯿﺰي ﺗﻮ

‫دﻟﺶ ﻧﺒﻮد. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻮد ﺗﺎ ﯾﻪ زن ﺑﯿﺴﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ داره. رﻓﺘﺎراش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻧﮕﺎر
‫ﺟﺬﺑﺶ ﺑﺸﻢ. ﺟﻮري ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﯿﻨﺸﻮن ﯾﮑﯽ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺳﻨﮓ دﻟﯽ و ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺘﯽ ﻓﺮزاﻧﻪ رو اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽ ﮐﺮدم.

‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﻦ ﻓﺮزاد رو از ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺷﻤﺎل ﻣﻨﺼﺮف ﮐﻨﻪ. اﻣﺮوزم ﺑﺮاي ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ دﺧﺘﺮش ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺶ اوﻣﺪه

‫ﺑﻮدم. ﺑﺎ ﮐﻠﯽ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم ﭼﻮن ﺧﻮﻧﻮاده ي ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻦ و ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺳﻮﺗﯽ ﺑﺪم. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ
‫ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻓﺮزاد دﯾﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻫﻢ وارد آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪﯾﻢ. ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺗﻮ ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮم ﯾﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﭘﻨﺞ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭘﯿﺎده ﺷﺪن از آﺳﺎﻧﺴﻮر

‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻃﺒﻘﺎت ﺗﮏ واﺣﺪﯾﻪ و ﺗﻮ ﻫﺮ ﻃﺒﻘﻪ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﻧﺪارن، اﻣﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺪس زد ﮐﻪ واﺣﺪﻫﺎي ﺑﺰرﮔﯽ ﻫﺴﺘﻦ. از ﺷﻮﻫﺮ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎ
‫اون ﻫﻤﻪ ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل و اون ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﺎي زﻧﺶ، اوﻧﻢ زﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪان ﺑﻬﺶ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪاﺷﺖ، ﻣﯽ ﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﺗﻮ ﯾﻪ ﻟﻮﻧﻪ ﻣﻮش
‫زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ!

‫وﻗﺘﯽ ﻓﺮزاﻧﻪ در رو ﺑﺎز ﮐﺮد، ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻓﮑﺮﻫﺎم اﻟﮑﯽ ﻧﺒﻮده و ﺣﻖ داﺷﺘﻢ. ﺑﻪ ﺟﺮات ﻣﯿﮕﻢ ﺧﻮﻧﺶ، دو ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻓﺮزاد ﺑﻮد. اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺗﺎق
‫ﻣﻬﻤﺎن درش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎم رو اون ﺟﺎ ﺑﺬارم، ﯾﻪ اﺗﺎق ﺣﺪودا ﭼﻬﻞ ﻣﺘﺮي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﺷﯿﮑﯽ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ اﺗﺎق ﻣﻬﻤﺎن

‫وﺿﻌﺶ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻘﯿﻪ اش ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ! ﻟﺒﺎس ﻫﺎم رو ﻋﻮض ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﮐﻤﮑﺶ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﺰﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ. دو ﻧﻔﺮ ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮل
‫ﺑﻮدن. وﻗﺘﯽ از ﻓﺮزاﻧﻪ راﺟﻊ ﺑﻬﺸﻮن ﭘﺮﺳﯿﺪم، ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻗﺮاره ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻏﺬاﻫﺎ و ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ از ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ رو ﺑﺪن.
‫از وﻗﺘﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺸﻦ ﺑﯿﺎم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ از اﺿﻄﺮاب و اﺳﺘﺮس آروم و ﻗﺮار ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻮاده ي ﻓﺮزاد رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ و ﺧﯿﻠﯽ

‫ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم آﺑﺮوم ﺑﺮه. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺤﺚ آﺑﺮو ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮد، ﺣﻮﺻﻠﻪ ي ﺟﻨﮓ و دﻋﻮا و ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﺪن دوﺑﺎره رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
‫ﺑﻌﺪ از ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ و ﺧﻮردن ﻧﺎﻫﺎر ﻣﺨﺘﺼﺮي ﺑﺮاي ﺗﻪ ﺑﻨﺪي، ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ ي ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﺑﯿﺎن ﺗﻮ اﺗﺎق ﻋﺴﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ و از ﺟﺎم ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮردم.

‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺸﻮن ﯾﻪ ﺟﺎ رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ.
‫ﻟﺒﺎﺳﻢ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﺎده و آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ زاﻧﻮﻫﺎم رو ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻮﻧﺪ. ﮐﻔﺶ ﭘﺎﺷﻨﻪ ده ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻗﺮﻣﺰي ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻗﺪم رو
‫ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﺑﻮد، ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد. ﻣﻮﻫﺎم ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﻓﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﮐﻠﯿﭙﺲ ﻗﺮﻣﺰي ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﻤﻊ

‫ﮐﺮده ﺑﻮدم.
‫ﺑﺎ اون آراﯾﺶ ﻣﻼﯾﻢ ﻣﺜﺎل ﻋﺮوﺳﮑﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ زﻧﺪه ﺑﻮد، ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ، راه ﻣﯽ رﻓﺖ. و ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ي اﯾﻨﺎ، اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻢ ﮐﻢ داره

‫واﺑﺴﺘﻪ ي ﻣﺮدي ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ از روﯾﺎروﯾﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻮادش واﻫﻤﻪ داﺷﺖ! اون ﻣﺮد ﺑﺮاش ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﺑﻮد، ﻫﯿﭻ ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﻬﺶ ﻧﺪاﺷﺖ و اون ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪ از
‫ﻣﺪﺗﯽ ﺗﺮﮐﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد.
‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ: »ﭘﺲ ﻟﻄﻔﺎ ﺧﻔﻪ ﺷﻮ و اﯾﻦ ﻓﮑﺮﻫﺎ رو ﺑﺮﯾﺰ دور!«

‫آروم از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم. ﻃﻮري ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ ﻧﺸﻪ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻟﮑﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰي ﺑﻔﻬﻤﻪ. ﺑﺎ ﺣﺮص ﺧﻮدم رو
‫ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار دادم: »آﺧﻪ از ﮐﺠﺎ ﺑﻔﻬﻤﻪ؟«

‫ﯾﻪ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﮔﯿﺮ آوردم و ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دورﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ. ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﻨﺲ ﻣﻮﻧﺚ ﺑﻮدن. رﯾﺰ و درﺷﺖ. از ﺑﭽﻪ ي ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻪ ﺗﺎ زن ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﻪ.
‫ﻋﻼوه ﺑﺮ زن ﻫﺎي ﺧﺎﻧﻮادﺷﻮن ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از دوﺳﺖ ﻫﺎي ﻋﺴﻞ، ﻫﻤﺮاه ﻣﺎدراﺷﻮن و ﺑﻌﻀﯽ از دوﺳﺘﺎي ﺧﻮد ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻢ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻦ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان
‫دوﺳﺖ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺗﻮ ﺟﺸﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻓﺮزاﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺧﻮاﻫﺮاش و ﻣﺎدرش رو ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﮔﻔﺖ:

‫- آره ﺑﺮو! از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻤﻮﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮه.
‫وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم دل ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﻨﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻦ. آﺧﺮ ﻫﻢ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻪ زور راﺿﯿﻢ ﮐﺮد. ﺧﻮدش ﻫﻢ اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﻪ ﺟﻤﻌﺸﻮن ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ.
‫ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﺣﺪودا ﭼﻬﻞ، ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ ﺑﻮدن. از ﺳﺮ و روي ﻫﻤﺸﻮن ﻓﯿﺲ و اﻓﺎده و اوا ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ اﯾﻨﺎ ﺷُﺮﺷُﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎ آراﯾﺶ ﻫﺎي ﻏﻠﯿﻆ و ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎ

‫ﻟﺒﺎس ﻫﺎي آن ﭼﻨﺎﻧﯽ و ﺑﻌﻀﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻃﻼﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﮔﺮدﻧﺸﻮن آوﯾﺰون ﮐﺮده ﺑﻮدن، ﺳﻌﯽ در ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻦ. ﭼﺸﻢ و ﻫﻢ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﯿﺪاد ﻣﯽ
‫ﮐﺮد. اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻢ ﻧﺒﻮدن ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن. ﺳﺎده ﺗﺮﯾﻨﺸﻮن ﻫﻤﻮن ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺎپ و داﻣﻦ ﺷﯿﮏ و آراﯾﺶ ﻣﻼﯾﻢ و

‫ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺮاﺷﯿﻨﮓ ﺷﺪه ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره. ﺳﺎده ﺗﺮ از اون ده، دوازده ﺗﺎ ﺑﭽﻪ
‫اي ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺑﺎ اداﻫﺎي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﺎ آﻫﻨﮓ ﻣﯽ رﻗﺼﯿﺪﻧﺪ. ﻋﺴﻞ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ روش ﮐﺎر ﮐﺮده، ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ادا و اﻃﻮار ﻣﯽ رﻗﺼﯿﺪ ﮐﻪ
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ رو روي ﻟﺐ ﻫﺎم ﻧﺸﻮﻧﺪ. از دﯾﺪﻧﺸﻮن ﺳﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﺪم. ﺗﻮ دﻟﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﺸﻮن رﻓﺘﻢ. ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ي ﺑﭽﻪ ي ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ و ازش

‫ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم زودﺗﺮ ﭘﯿﺪاش ﺷﻪ ﺗﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ اﺳﯿﺮ ﺑﺎﺑﺎش ﻧﺸﺪه. ﻏﯿﺮ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ، ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺗﺎ از دﺧﺘﺮﻫﺎي ﺟﻮون ﻣﺠﻠﺲ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل رﻗﺼﯿﺪن ﺑﻮدن.
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺮزاﻧﻪ ﭘﯿﺸﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭼﻪ ﻋﺠﺐ دل ﮐﻨﺪي از اون اﺗﺎق! ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ؟
‫- ﭘﺲ ﮐﺠﺎ ﺑﺸﯿﻨﻢ ؟
‫- ﻧﻤﯽ ﮔﻢ ﺑﺸﯿﻦ ﮐﻪ! ﻣﯽ ﮔﻢ ﭘﺎﺷﻮ ﯾﻪ ﺧﻮدي ﻧﺸﻮن ﺑﺪه.

‫- وﻟﻢ ﮐﻦ ﻓﺮزاﻧﻪ، ﺗﻮ ﯾﻪ ﺟﻤﻊ ﻏﺮﯾﺐ!؟
‫- ﺧﺐ اﻻن آﺷﻨﺎت ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.

‫ﻫﻮل ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻧــــــــــــــﻪ!
‫- ﭼﺮا؟

‫- ﺧﺐ دﯾﮕﻪ! اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
‫- ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺧﺎﻧﻮادم رو ﺑﻬﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ؟

‫ﭼﻮن ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﺪم ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ، ﮔﻔﺘﻢ:
‫- از ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ دوﻧﻪ دوﻧﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﯿﺸﻮن ﮐﻦ.
‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد. ﺑﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﯾﻪ زن ﻓﺮﺑﻪ و ﭼﺎق ﺑﺎ ﻗﺪ ﻣﺘﻮﺳﻂ؛ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي درﺷﺖ و ﮔﺮد ﻋﺴﻠﯽ رﻧﮓ و اﺑﺮوﻫﺎي ﺗﺎﺗﻮ ﺷﺪه و ﺑﯿﻨﯽ

‫ﮔﻮﺷﺘﯽ و ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ و ﻟﺐ ﻫﺎي ﻗﻠﻮه اي اﺟﺰاي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد. ﺳﻨﺶ ﺑﺎﻻي ﭘﻨﺠﺎه ﻣﯽ زد و ﺑﺎ ﮐﻨﺎري ﻫﺎش ﻣﺸﻐﻮل ﺑﮕﻮ ﺑﺨﻨﺪ ﺑﻮد.
‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ:

‫- ﺣﺎﻻ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺧﻮاﻫﺮاﻣﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ !
‫ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﭼﺸﻢ ﮔﺮدوﻧﺪم. ﺑﯿﻦ زن ﻫﺎي ﺟﻮان ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻪ ﺗﺎﺷﻮن ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﯽ اﻧﺪازه اي ﺑﺎ ﻣﺎدر ﻓﺮزاد داﺷﺘﻦ. آروم ﺑﻬﺸﻮن اﺷﺎره ﮐﺮدم و ﻓﺮزاﻧﻪ
‫ﮔﻔﺖ:

‫- زدي ﺗﻮ ﺧﺎل!
‫ﺑﻌﺪ ﻓﺮﯾﺒﺎ و ﻓﺮﻧﻮش و ﻓﺮﻧﺎز رو ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد و زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻣﻪ ي ﮐﺎﻣﻠﺸﻮن رو ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﻌﺪ از اون ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺟﺎري ﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن
‫داد. در آﺧﺮ ﮔﻔﺖ:

‫- راﺳﺘﯽ! اوﻧﻢ ﭘﺮﯾﺴﺎﺳﺖ.
‫و ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ دﺧﺘﺮي اﺷﺎره ﮐﺮد و رﻓﺖ. ﻧﮕﺎم روي دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻣﻐﺮوراﻧﻪ ﭘﺎي ﭼﭙﺶ رو روي ﭘﺎي راﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد، ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد. دﺧﺘﺮ

‫زﯾﺎدي زﯾﺒﺎ ﺑﻮد. زﯾﺒﺎ، ﺷﯿﮏ و ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه!
‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻧﻪ ﭼﻨﺪان درﺷﺖ ﻣﺸﮑﯽ، ﻣﮋه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﻓﺮ ﺧﻮرده، ﺑﯿﻨﯽ ﺑﺎرﯾﮏ و ﻗﻠﻤﯽ، و ﻟﺐ ﻫﺎي ﺧﻮش ﻓﺮم اﻣﺎ ﺑﺎرﯾﮏ. اﺑﺮوﻫﺎش از ﻧﯿﻤﻪ ﺗﺎﺗﻮ ﺑﻮد.
‫آراﯾﺶ ﻧﯿﻤﻪ ﻏﻠﯿﻈﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎي ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ اﯾﺶ ﺳﺎده روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎش رﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻟﺒﺎس ﺷﯿﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ.

‫ﺟﺬاﺑﯿﺘﺶ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم. اﯾﻦ دﺧﺘﺮ روزي ﻋﻨﻮان ﻫﻤﺴﺮ ﻓﺮزاد رو ﯾﺪك ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪه.
‫ﺑﺎﺧﺖ! دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪ، ﻫﯿﭽﯽ. ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﻫﻤﻮن روز ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻧﺤﺲ ﺗﺤﻮﯾﻠﻢ داد!

‫ﻓﺮزاﻧﻪ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اون ﺧﺎﻧﻮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺑﻮدن ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺖ، ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و رﻓﺖ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ي ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺰ
‫ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد از اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﺧﻮردﻧﯽ ﻫﺎ. ﺳﻪ ﺗﺎ ﺷﺮﺑﺖ ﺑﺎ ﻃﻌﻢ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ و اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﻣﯿﻮه ﻫﺎي رﯾﺰ و درﺷﺖ ﻓﺼﻞ.
‫ﯾﻪ ﺷﺮﺑﺖ آﻟﺒﺎﻟﻮ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ذره ذره ﺧﻮردم ﺗﺎ از ﮔﺮﻣﺎي دروﻧﻢ ﮐﻢ ﺑﺸﻪ. در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﻣﺠﺪدا ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺮﯾﺴﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر

‫ﺳﺎﻟﺸﻪ و ﺣﺴﺎﺑﺪاري ﺧﻮﻧﺪه.
‫اﯾــﺶ ﭼﻘﺪرم ﮐﻪ ﻣﻐﺮوره! ﺻﻢ و ﺑﮑﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ.

‫ﯾﺎد ﺣﺮف ﻫﺎي ﻓﺮزاد ﮐﻪ اﻓﺘﺎدم ﻏﻤﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮔﻮﺷﻪ ي دﻟﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺮد و ﮐﻨﺎره ﻫﺎي ﻟﺐ ﻫﺎم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﺷﺪ.
‫اون ﺷﺐ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮزاد ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اي ﮐﻪ در اﻧﺘﻬﺎي ﺳﺎﻟﻦ ﻗﺮار داﺷﺖ، اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ اون ﺣﺮف زد. ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ دﻟﺶ
‫ﻣﯽ ﺧﻮاد درد دل ﮐﻨﻪ.

‫ﻓﺮزاد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ از ﺑﭽﮕﯽ ﮐﻨﺎر ﭘﺮﯾﺴﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪه و ﭼﻮن ﺧﻮﻧﻪ اوﻧﺎ و داﯾﯿﺶ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮده و ﻓﺮزاد و ﻓﺮزاﻧﻪ و ﭘﺮﯾﺴﺎ و ﺑﺮادرش ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻢ ﺑﺎزي
‫ﺑﻮدن و ﺑﺮادر ﭘﺮﯾﺴﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ﭘﯿﻤﺎن.

‫اون ﺷﺐ ﭼﻘﺪ ﺣﺮﺻﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﭘﯿﻤﺎن ﭘﺴﺮ داﯾﯿﺸﻪ. آﺧﻪ اﯾﻨﻢ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﻧﮕﻪ!؟
‫اﻣﺎ ﻓﺮزاد ﮔﻔﺖ:
‫- ﻫﺮ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﻤﺎن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺴﺮ داﯾﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ. ﭘﯿﻤﺎن ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﯿﺸﻪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ دوﺳﺖ ﮐﻨﺎرم ﺑﻮده، ﯾﻪ

‫دوﺳﺖ واﻗﻌﯽ.
‫از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎش ﻟﺠﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ.

‫ﺑﺎ ﺗﮑﻮن ﻫﺎي دﺳﺖ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم. ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﮐﺠﺎﯾﯽ دﺧﺘﺮ؟
‫- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ. ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﻮدم.

‫ﻓﺮزاﻧﻪ دوﺑﺎره ﺧﻨﺪه ي رﯾﺰي ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
‫- دﯾﺪم ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ، ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار ﺑﻪ دادت ﺑﺮﺳﻢ.
‫ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ دﺧﺘﺮ ﺳﺒﺰه و ﺑﺎﻧﻤﮑﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد.

‫ﻓﺮزاﻧﻪ دﺳﺘﺸﻮ ﮔﺬاﺷﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ دﺧﺘﺮ و ﮔﻔﺖ:
‫- اﯾﻦ ﺳﺎرا ﺟﻮﻧﻪ، ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎي ﺻﻤﯿﻤﯿﻢ.

‫ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ، ﮔﻔﺖ:
‫- ﺳﺎرا ﺟﻮن ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﻪ از ﻗﺒﻞ ﭘﻮﻧﻪ رو ﺑﻬﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم؛ دوﺳﺖ و )ﺧﯿﻠﯽ آروم اداﻣﻪ داد( زن داداش ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻤﻪ.
‫ﺳﺮﯾﻊ ﺳﯿﺦ اﯾﺴﺘﺎدم. ﺑﺎ دﺧﺘﺮ دﺳﺖ دادم و ﺑﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه رﻓﺘﻢ. اﯾﻦ اﻧﮕﺎر ﺗﺎ آﺑﺮوي ﻣﻨﻮ ﻧﺒﺮه و ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻟﻮ ﻧﺪه و ﺑﺪﺑﺨﺘﻤﻮن ﻧﮑﻨﻪ، ول ﮐﻦ

‫ﻧﯿﺴﺖ! اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﺟﺎر زدن ﻧﺪاره ﺑﻪ ﺧﺪا!
‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻬﻤﻮن ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ. ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ دﺧﺘﺮ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻃﺮف دﯾﮕﻢ ﻧﺸﺴﺖ و در ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ:

‫- اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﺎ! اﯾﻦ ﺳﺎرا از ﺧﻮدﻣﻮﻧﻪ. وﺿﻌﺶ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدﺗﻪ. ﺧﯿﻠﯽ دﺧﺘﺮ ﻣﺎﻫﯿﻪ. دو ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﺎ ﭘﯿﻤﺎن آﺷﻨﺎ ﺷﺪن ﺑﺎ ﻫﻢ. اﯾﻦ ﮐﻪ
‫ﺧﯿﻠﯽ دﺧﺘﺮ ﭘﺎﮐﯿﻪ، وﻟﯽ ﭘﯿﻤﺎن ﻗﯿﺪ ﺗﻤﺎم دوﺳﺖ دﺧﺘﺮاي رﻧﮓ و وارﻧﮕﺶ رو زده و ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻪ اﯾﻦ. ﻗﻀﯿﻪ ﺟﺪﯾﻪ!
‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم: »ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا ﺗﻮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد!«

‫- وﻟﯽ اﺻﻞ ﻗﻀﯿﻪ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ از ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻮاده ي ﻣﻌﻤﻮﻟﯿﻪ. ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﯾﻪ ﻧﻤﻮره ﻣﺬﻫﺒﯿﻦ. ﺳﺮ راﻫﺸﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﻫﺴﺖ. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﻪ ﭘﺪر و
‫ﻣﺎدر اﯾﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ازدواج راﺿﯽ ﻣﯿﺸﻦ، ﻧﻪ داﯾﯽ و زن داﯾﯽ ﻣﻦ.

‫اووو ... ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ﻣﮕﻪ!؟ در ﻋﺮض دو ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ي ﻋﺮوﺳﯿﺸﻮﻧﻢ رﯾﺨﺘﻦ، اﺳﻢ ﺑﭽﺸﻮﻧﻢ ﻻﺑﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدن ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﺠﻠﻪ ﺷﻮن!
‫- وﻟﯽ ﻫﺮ دوﺷﻮن ﻋﯿﻦ ﺧﻮدﺗﻦ. ﺑﺮاي رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻫﺪﻓﺸﻮن ﺣﺎﺿﺮن ﻫﺮ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻦ. دﻫﻨﺸﻢ ﻗﺮﺻﻪ، ﺑﺎﻫﺎش راﺣﺖ ﺑﺎش. اﯾﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدت
‫ﻗﺎﭼﺎﻗﯽ اوﻣﺪه. ﺧﻮب ﻋﻨﻮان دوﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﺎراي ﺷﻤﺎﻫﺎ رو ﻻﭘﻮﺷﻮﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻫﺎ!

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮ! ﻓﺮزاﻧﻪ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ دوﻣﻮن زد. دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪ و رﻓﺖ.
‫اﯾﻦ ﭼﻪ اﻣﺮوز ﺧﻮش ﺧﻨﺪه ﺷﺪه!

‫ﺑﺎ ﺳﺎرا ﻣﺸﻐﻮل ﺣﺮف زدن ﺷﺪﯾﻢ. دﺧﺘﺮ ﺧﻮن ﮔﺮﻣﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ اﺧﻼق ﻣﺤﻤﺪي داره.
‫از ﺑﯿﻦ ﺣﺮﻓﺎش ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﺪودا ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﯿﻤﺎن آﺷﻨﺎ ﺷﺪه. ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﻏﻠﻂ داده ﺑﻮدن، ﻣﻨﻢ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم! ﻻﺑﺪ ﺗﺎزه ﺑﻬﺶ
‫ﮔﻔﺘﻦ و ﭼﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ زدن.

‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﭼﺸﻤﺎش درﺷﺖ ﺑﻮدن، اﻣﺎ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ. اﺑﺮوﻫﺎي ﮐﻢ ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﺎ ﻣﺪاد ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﯿﻨﯽ ﺑﺎرﯾﮏ و
‫ﻋﺮوﺳﮑﯽ و ﻟﺐ ﻫﺎي ﺑﺎرﯾﮑﯽ داﺷﺖ. ﯾﻪ ﺧﺎل رﯾﺰ ﻫﻢ رو ﮔﻮﻧﻪ ي ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻗﯿﺎﻓﺸﻮ ﺑﺎﻣﺰه ﮐﺮده ﺑﻮد. ﮐﻼ ﻗﯿﺎﻓﺶ ﻣﻬﺮﺑﻮن و دﻟﻨﺸﯿﻦ ﺑﻮد.

‫ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺸﮑﯽ و ﻟﺨﺘﺶ رو ﻫﻢ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎش رﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻫﻤﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد. ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎش ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺗﻮ دﻟﺖ. ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش
‫ﺣﺮف ﻣﯽ زدم ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد و اوﻧﻢ ﺑﻬﺎره، دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﭘﯿﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮدم دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ و دﺧﺘﺮاي رﻧﮓ و وارﻧﮓ دﯾﮕﻪ اي ﮐﻪ
‫دور و ﺑﺮش ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺟﻠﻮي ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدم ﮐﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ ﮐﺪورﺗﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎد.

‫ﯾﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻮن اوﻣﺪﯾﻢ، دﯾﺪم زﻣﺎن دادن ﮐﺎدوﻫﺎﺳﺖ.
‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و از اﺗﺎق ﮐﺎدوي ﻋﺴﻞ رو آوردم و ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ ﮐﺎدوﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ.

‫ﮐﺎدوي ﻣﻨﻮ ﻓﺮزاد ﺧﺮﯾﺪ. اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ ﻣﻦ وﻇﯿﻔﻪ ﻧﺪارم ﺑﺮاي ﻋﺴﻞ ﮐﺎدو ﺑﺨﺮم و وﻗﺘﯽ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻢ رو دﯾﺪ ﯾﻪ داد زد ﺳﺮم و ﺣﺮﻓﺸﻮ ﺑﻪ ﮐﺮﺳﯽ ﻧﺸﻮﻧﺪ.

‫از ﻃﺮف ﺧﻮدش ﯾﻪ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﻣﺎرك دار ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﯾﻪ ﺗﯽ ﺷﺮت و ﺷﻠﻮارك اﺳﭙﺮت و ﯾﻪ ﮐﺘﻮﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺣﺪودا ﺳﯿﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﺑﺮاش ﻫﺰﯾﻨﻪ ﮐﺮد و
‫از ﻃﺮف ﻣﻦ ﯾﻪ ﺧﺮس ﺑﺰرگ ﻫﺸﺘﺎد و ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻨﯽ ﺧﺮﯾﺪ.

‫ﯾﺎد دﯾﺸﺐ ﻫﻨﻮز ﺗﻨﻤﻮ ﻣﯽ ﻟﺮزوﻧﺪ.
‫دﯾﺸﺐ ﻓﺮزاد ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد ﮐﻪ ﺑﺮﯾﻢ و ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اﻣﺮوز واﺳﻪ ي ﻋﺴﻞ ﮐﺎدوﯾﯽ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﯿﻢ. ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻮي ﻣﺮاﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪﯾﻢ
‫و دﻧﺒﺎل ﻫﺪﯾﻪ ي ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﻮدﯾﻢ، ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯾﻢ. ﻓﺮزاد از ﻋﻼﻗﺶ ﺑﻪ ﻋﺴﻞ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. از ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ داﺷﺖ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:

‫- ﻓﮑﺮ ﮐﻦ! ﺑﭽﻪ ي ﻗﻞ ﺧﻮدت ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﻪ.
‫راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺠﺮﺑﺶ ﮐﻨﻢ.

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺮزاد ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻣﻮرد ﻧﻈﺮش رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮد. ﻣﻐﺎزه ي ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺎﺳﺎي ﻣﺎرك دار ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺖ. اون ﺟﺎ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﺑﭽﮕﻮﻧﻪ. از
‫ﻟﺒﺎﺳﺎي ﺳﺎﯾﺰ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﯾﻪ روزه ﺑﮕﯿﺮ ﺗﺎ زﯾﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل. اﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮدن ﮐﻪ دﻟﺖ ﺿﻌﻒ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﻣﻐﺎزه ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد. ﻓﺮزاد ﻟﺒﺎﺳﯽ رو اﻧﺘﺨﺎب
‫ﮐﺮد و ﯾﮏ ﮐﺘﻮﻧﯽ ﺷﯿﮏ رو ﺑﺎﻫﺎش ﺳﺖ ﮐﺮد و اﯾﺴﺘﺎد ﺗﺎ ﻧﻮﺑﺘﺶ ﺑﺸﻪ و ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻪ.

‫ﻣﺎدر و ﭘﺪرﻫﺎ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدن ﺗﻮ ﻣﻐﺎزه و ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺷﻮن ﻟﺒﺎس ﻣﯽ ﺧﺮﯾﺪن، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻗﯿﻤﺖ ﻫﺎ ﻧﺠﻮﻣﯽ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﻣﻐﺎزه اﯾﻦ
‫ور و اون ور ﻣﯽ دوﯾﺪن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻣﻨﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮش ﻫﻢ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم

‫رو ﺳﺮﺷﺎر از ﻟﺬﺗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ وﺻﻔﺶ ﮐﻨﻢ. ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺑﭽﻤﻮ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ. ﯾﻌﻨﯽ دﺧﺘﺮه ﯾﺎ ﭘﺴﺮ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ
‫ﻣﯿﺸﻪ؟ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﺗﺎﺛﯿﺮ اﻓﮑﺎرم ﻟﺒﺨﻨﺪي رو ﻟﺒﻢ ﺟﺎ ﺧﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد، ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺎز ﮐﺮدم.
‫ﯾﺎدم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮزاد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺎم ﺑﻬﺶ اﻓﺘﺎد ﺣﺮﻓﻢ ﯾﺎدم رﻓﺖ. ﻓﺮزاد در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش

‫ﺑﺮق ﻣﯽ زد ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﮐﻪ آوﯾﺰون ﺑﻮدن ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﺗﺎ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﯿﻦ رﮔﺎل
‫ﻫﺎ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪن و ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮدن. ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺎز و ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ از ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻟﺒﺎس ﺧﺎﺻﯽ رو درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﻪ ﻧﯽ ﻧﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي

‫ﭘﻨﺞ ﺷﯿﺶ ﻣﺎﻫﻪ ﺗﻮي ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ در ﺣﺎل ﻣﮑﯿﺪن اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺑﻮد و آب دﻫﻨﺶ ﺑﻪ راه ﺑﻮد و ﭼﻮﻧﺶ از ﺧﯿﺴﯽ ﺑﺮق ﻣﯽ زد.
‫ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﯾﻪ ﻟﺬﺗﯽ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ، ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش، ﺗﻮي اون ﻟﺒﺨﻨﺪش دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ از وﺻﻔﺶ ﻋﺎﺟﺰم. ﻧﮕﺎه ﻓﺮزاد آروم ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺖ
‫ﻣﻦ.

‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ اﻧﮕﺎر داغ دﻟﺶ ﺗﺎزه ﺷﺪ، ﭼﻮن ﻧﮕﺎش رﻧﮓ ﻏﻢ ﮔﺮﻓﺖ، رﻧﮓ ﺣﺴﺮت. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎ.
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاش ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ، ﮔﻔﺖ:

‫- ﭘﻮﻧﻪ؟ ﻗﻮل ﻣﯽ دي، ﻗﻮل ﻣﯽ دي ﻣﺮاﻗﺐ اون ﺑﭽﻪ ﺑﺎﺷﯽ؟ ﻗﻮل ﻣﯽ دي ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺮاش ﮐﻢ ﻧﺬاري؟
‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮدم، ﭼﻮن ﻓﺮزاد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪوق رﻓﺖ ﺗﺎ ﭘﻮل ﻟﺒﺎس ﻫﺎ رو ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻨﻪ.
‫ﺗﺎزه اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ از درك ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﮐﺸﻔﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم و روي اﻋﺼﺎﺑﻢ رژه ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﺮزﯾﺪم. واي ﺑﺮ ﻣﻦ! ﻓﺮزاد ﻋﺎﺷﻖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ

‫ﺑﻮد!
‫ﺑﺎزم ﺗﺮس ﺑﺮم داﺷﺖ. ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪم. ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ روز وﻗﺖ ﻣﯽ ذاﺷﺘﻢ وﯾﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ. از اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺟﻤﻊ دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻗﺼﯿﺪﻧﺪ، ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻓﺮزاﻧﻪ ي دﯾﻮوﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮاش رو آورد و ﺑﺎ ﻣﻦ رو ﺑﻪ رو ﮐﺮد. ﺣﺎﻻ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ

‫ي ﺧﺎﻧﻮادش ﻣﻦ و ﺳﺎرا رو ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دوﺳﺘﺎش ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ؛ ﺣﺘﯽ ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮد ﺑﺮم و از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎ ﭘﺮﯾﺴﺎ آﺷﻨﺎ ﺷﻢ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﺳﺎرا ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد
‫ﮐﻪ وا ﻧﺪم.

‫ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺑﻮد و ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ رﻓﻊ زﺣﻤﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدن؛ اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ دوﺳﺘﺎي ﻋﺴﻞ و ﻣﺎدراﺷﻮن، دوﺳﺘﺎي ﺧﻮد ﻓﺮزاﻧﻪ و ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ. ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻌﺪ از
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺷﯿﺶ ﺧﻮﻧﻮادﮔﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎي ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻦ، وﻟﯽ آﻗﺎﯾﻮن ﻫﻢ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﻤﻌﺸﻮن اﺿﺎﻓﻪ ﺑﺸﻦ.
‫ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺎرا ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ. ﺳﺎرا ﻫﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮد. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق رﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻨﯿﻢ.

‫ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﺎ اﺗﺎق ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺟﻠﻮﻣﻮن ﺳﺒﺰ ﺷﺪ. ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺒﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺎﻣﻮن اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﺮﺳﯿﺪ:
‫- ﮐﺠﺎ؟

‫ﺳﺎرا ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ، ﺷﺮوع ﮐﺮد:
‫- ﻫﯿﭽﯽ دﯾﮕﻪ، ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ.
‫- ﮐﺠﺎ ﺑﺮﯾﺪ؟

‫- ﺧﻮﻧﻪ دﯾﮕﻪ! ﻣﻬﻤﻮﻧﺎت رﻓﺘﻦ.
‫- واﺳﻪ ﭼﯽ ﺑﺮﯾﺪ؟

‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- واﺳﻪ ﭼﯽ؟ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اون وﻗﺖ ﭼﯽ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﻧﺮﯾﻢ ﺧﻮﺑﻪ؟!
‫- دﻗﯿﻘﺎ! ﻧﺮﯾﺪ. ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ؟

‫- دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪي؟ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎت رﻓﺘﻦ! ﻓﮏ و ﻓﺎﻣﯿﻼت ﻣﯿﺎن، ﺟﻤﻊ ﺧﻮﻧﻮادﮔﯿﻪ. ﻣﺎ ﮐﺠﺎ ﻧﺮﯾﻢ؟
‫- ﺧﺎك ﺗﻮ ﺳﺮﺗﻮن! ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻮادﻣﯿﺪ دﯾﮕﻪ، ﯾﺎدﺗﻮن ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ؟ اﺻﻞ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪه.

‫وﻟﻮم ﺻﺪاﺷﻮ آورد ﭘﺎﯾﯿﻦ و اداﻣﻪ داد:
‫- ﻓﺮزاد و ﭘﯿﻤﺎن ﻫﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﯿﺶ و ﻧﯿﻢ، ﻫﻔﺖ ﻣﯿﺎن.
‫ﺳﺎرا ﺟﻮاب داد:

‫- ﺧﺐ ﺑﯿﺎن. ﺧﻮش اوﻣﺪن، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ؟ از ﻧﻈﺮ اﯾﻨﺎ )ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ اﺷﺎره ﮐﺮد( ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﻨﻤﯽ ﻧﺪارﯾﻢ. دارﯾﻢ آﯾﺎ؟
‫- ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﯿﮕﯽ از ﻧﻈﺮ اﯾﻨﺎ. وﻟﯽ ... آﺧﻪ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟ ﺧﻮد ﻓﺮزاد و ﭘﯿﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮدن ﮐﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ رو ﻧﮕﻪ دارم.

‫- ﭼـــــــــــــــــــﯽ؟
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺳﺮ رﺳﯿﺪ.
‫ﻓﺮﻧﻮش:

‫- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﻓﺮزاﻧﻪ؟
‫- اﯾﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﺮن.

‫وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻓﺮﻧﻮش ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯿﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ "ﺧﺐ ﺑﺮن! واﺳﻪ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻤﻮﻧﻦ؟" رو ﺑﻪ رو ﺷﺪ، اداﻣﻪ داد:

‫- دو ﺗﺎ دوﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪارم. اﯾﻨﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺎﺷﯽ ﻫﯿﭻ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪارن.
‫- ﺧﺐ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺎري دارن، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي ﭼﯿﺰي. ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎﺷﻮن اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪن. ﺷﻮﻫﺮاﺷﻮن ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺬارن.

‫ﻓﺮزاﻧﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ رو ﻟﺒﺶ ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ:
‫- ﻧﻪ. از ﺑﺎﺑﺖ آﻗﺎﯾﻮﻧﺸﻮن ﺧﯿﺎﻟﺘﺘﺨﺖ، وﻟﯽ ﺣﺘﯽ اﮔﻪ از اون ﻟﺤﺎﻇﻢ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺷﺨﺼﺎ آﻗﺎﯾﻮﻧﺸﻮن رو در ﻋﺮض ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ راﺿﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم.
‫و ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻪ ﻗﺪري اﺻﺮار ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺎرا ﮐﻮﺗﺎه اوﻣﺪ و ﻣﻨﻮ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻤﻮﻧﻢ.

‫وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و روﯾﻤﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﺼﻤﺎﻧﻪ ي ﭘﺮﯾﺴﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم و ﺳﺎرا ﺷﺪم.
‫ﺟﻮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻬﺘﺮ و ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﮏ و ﻓﺎﻣﯿﻼ ﮔﺮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن، وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﻦ و ﺳﺎرا رو ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯽ

‫ﮔﺮﻓﺘﻦ. ﻋﻮﺿﺶ ﻣﻦ و ﺳﺎرا ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ دﯾﺪﻧﯽ!
‫ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﺶ ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ ﺟﻨﺲ ﻣﺬﮐﺮ اوﻣﺪ. ﺷﻮﻫﺮ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻣﻮ ﺷﮑﺎﻓﯽ از ﻧﻈﺮ ﮔﺬروﻧﺪﻣﺶ. ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﭼﻬﺎرﺷﻮﻧﻪ ﺑﻮد.
‫ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوي ﻣﺸﮑﯽ داﺷﺖ و اﺧﻤﯽ داﯾﻤﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد. ﻣﻮﻫﺎش ﺗﮏ و ﺗﻮك ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد، وﻟﯽ ﺻﻮرﺗﺶ ﺟﻮون ﺗﺮ از ﺳﻨﺶ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد.

‫ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد. اﮔﺮ ﺳﻨﺶ رو ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ از ﺳﺮ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻢ زﯾﺎد ﺑﻮد، وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻓﺮزاﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد
‫ﺑﯿﺴﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎل ﺳﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺎد و ﺷﻨﮕﻮل ﺑﻮد و ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ و ﺣﺘﯽ ﭼﻬﺮﺷﻢ ﮐﻤﺘﺮ از ﺳﻨﺶ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد، ﮐﻨﺎرش ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ

‫ﯾﮑﻢ ﻧﺎﻓﺮم ﺑﻮد.
‫ﻫﻨﻮز ﺷﯿﺶ و ﻧﯿﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، وﻟﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺴﺎب ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ي آﻗﺎﯾﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ اوﻣﺪن اوﻣﺪن. دو ﺗﺎ ﺑﺮادرﻫﺎي ﻓﺮزاد ﺑﻪ اﺳﻢ
‫ﻓﺮﻫﺎد و ﻓﺮﺷﺎد ﮐﻪ ازدواج ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و داﻣﺎدﻫﺎي ﺧﻮﻧﻮاده و ﭘﺪرﺷﻮن و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ دﯾﮕﻪ. ﺟﺎي ﻓﺮزاد و ﭘﯿﻤﺎن اﯾﻦ وﺳﻂ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد.

‫ﺑﺎ ﮐﻤﯽ دﻗﺖ ﺗﻮ ﭼﻬﺮه ﻫﺎﺷﻮن ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻏﯿﺮ از ﻓﺮزاد و ﻓﺮزاﻧﻪ و ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺪرﺷﻮن رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن، ﺑﻘﯿﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن ﻫﺴﺘﻨﺪ.
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﮑﯽ از داداﺷﺎ رو ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﻓﺮﻫﺎد و ﻓﺮﺷﺎد رو ﻫﻢ از ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺘﻨﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺷﻮن ﺷﻨﺎﺧﺘﯿﻢ. ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ

‫ﮐﺮد ﺑﯿﺎد ﭘﯿﺸﻤﻮن و ﺧﺎﻧﻮادﺷﻮ ﺑﻬﻤﻮن ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻪ.
‫ﺑﺎ ﺳﺎرا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺘﯿﻢ.
‫ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺠﺪﯾﺪ آراﯾﺶ ﺷﺪم. رﻧﮓ رژ ﻟﺒﻢ رو ﻫﻢ ﻋﻮض ﮐﺮدم و ﯾﻪ رژ ﻟﺐ ﻗﺮﻣﺰ ﺟﯿﻎ زدم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺑﻮد. ﻣﻮﻫﺎﻣﻮ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮐﻠﯿﭙﺴﻮ ﺗﻮ

‫ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻓﺮ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎم ﯾﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻮاج ﻗﺸﻨﮕﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ و ﺗﻨﺪ ﭼﻨﮓ زدم ﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎم ﺗﺎ
‫ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺸﻦ. ﺑﻌﺪ ﮐﻼ ﻓﺮق ﮐﺞ ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ و دوﺑﺎره ﻣﺮﺗﺒﺸﻮن ﮐﺮدم. ﻋﻄﺮﻣﻮ از ﮐﯿﻔﻢ در آوردم و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﻮدم رو ﺧﻮﺷﺒﻮ ﮐﺮدم.

‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎرا اﻧﺪاﺧﺘﻢ. اوﻧﻢ ﮐﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش رﺳﯿﺪه ﺑﻮد.
‫ﯾﻪ ﺧﻨﺪه ي ﺷﯿﻄﻨﺖ آﻣﯿﺰ ﮐﺮدﯾﻢ و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ. ﺑﺎزم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺎه ﺧﺼﻤﺎﻧﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﭘﺮﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﻨﺸﻮن ﺑﻮد. اﯾﻦ اﻻن ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ
‫ﻟﺠﻪ؟

‫ﺧﻮدم ﺟﻮاب ﺧﻮدم رو دادم: »ﺑﻪ ﻫﻤﻮن دﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﺗﻮ دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮادﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﯿﻔﺘﻪ ﺑﻤﯿﺮه ﺗﺎ ﺗﻮ راﺣﺖ ﺷﯽ!«
‫اﺻﻼ اﻧﮕﺎر ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻬﻤﻮن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ دﺷﻤﻦ ﺟﻮﻧﺘﻪ. اﯾﻦ ﺣﺲ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ وﺟﻮد اﮐﺜﺮ زن ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ.
‫ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﺮاش ﻧﺎزك ﮐﺮدم و ﻣﺸﻐﻮل ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﺳﺎرا ﺷﺪم.

‫ﺳﺎﻋﺖ در ﺷﺮف ﻫﻔﺖ ﺷﺪن ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺪا در اوﻣﺪ.
‫ﻣﺎدر ﻓﺮزاد ﮔﻔﺖ:

‫- ﺣﺘﻤﺎ ﻓﺮزاﻣﻪ. ﭘﺎﺷﻮ در رو ﺑﺎز ﮐﻦ ﻓﺮزان.
‫ﺑﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻓﺮزان.
‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎ ﭘﺎﺷﺪ و آﯾﻔﻮن رو ﺟﻮاب داد. ﺑﻌﺪ در واﺣﺪ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻨﺎ داري ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮش اﻧﺪاﺧﺖ.

‫ﻣﺎدر ﻓﺮزاد ﭘﺮﺳﯿﺪ:
‫- ﮐﯽ ﺑﻮد؟ ﻓﺮزام؟

‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺳﻮال رو ﮐﺮد ﻓﺮزاﻧﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎش ﻣﯽ ﮐﺮد، وﻟﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن زد و ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺖ ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ. ﺷﺎﺧﮏ ﻫﺎم
‫ﺑﺪﺟﻮر ﻓﻌﺎل ﺷﺪ.
‫ﻣﺎدرش دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ:

‫- ا‪ !اﯾﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﮐﺮد؟
‫زﯾﺮ ﻟﺒﯽ از ﺳﺎرا ﭘﺮﺳﯿﺪم:

‫- ﻓﺮزام ﮐﯿﻪ؟
‫- داداش ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ، ﻣﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮔﺸﺘﯿﻢ. ﻧﮕﻮ آﻗﺎ اﺻﻼ ﺗﻮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻧﺒﻮده و ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻮﻣﺪه!
‫- ﭼﻪ ﻫﻤﺸﻮﻧﻢ اﺳﻤﺎﺷﻮن ﺑﺎ ﻓﺮ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ!

‫ﯾﮑﻢ اﻟﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻮﻧﺨﻨﺪﯾﺪﯾﻢ و ﺑﻌﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﯾﻢ. ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺣﺮف زدن ﺑﻮدن و ﺣﻮاﺳﺸﻮن ﺑﻪ در ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻓﺮزاد و ﭘﯿﻤﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ وارد ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﯽ
‫ﺳﺮ و ﺻﺪا در رو ﺑﺴﺘﻦ.

‫ﺳﺎرا ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺟﯿﻎ ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ.
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ در ورودي رو ﻣﯽ دﯾﺪم، ﭼﻮن ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺑﻪ در دﯾﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ.
‫ﻓﺮزاد و ﭘﯿﻤﺎن ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎﯾﯽ ﺑﯽ ﺻﺪا وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﻧﺪ. ﺳﺮﻫﺎﺷﻮن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻣﺎ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ داﺷﺘﻨﺪ از ﺟﻠﻮﻣﻮن رد ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ،

‫ﺳﺎرا ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ، ﮔﻔﺖ:
‫- ﺟــــــــــــــــــﻮن!

‫ﻣﻨﻢ اداﻣﻪ دادم:
‫- وايِ ﻣﻦ! ﭼﻪ ﭘﺴﺮاﯾﯽ!
‫ﻓﺮزاد و ﭘﯿﻤﺎن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺸﺎد ﺷﺪه از ﺣﯿﺮت و ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ. ﺷﺼﺘﻢ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ دو ﺗﺎ از ﻣﻮﻧﺪﻧﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻦ و

‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺮاي ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﻤﻮن اون ﺣﺮﻓﻮ زد. ﻓﺮزاد و ﭘﯿﻤﺎن ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ اون ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ، ﺧﯿﺮه ي
‫ﭘﺮﯾﺴﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮ دﯾﺪﺷﻮن و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ اوﻧﺎن ﺳﺮ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﮐﻤﯽ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺑﻬﺸﻮن ﺧﯿﺮه ﺷﺪ.
‫ﻓﺮزاد و ﭘﯿﻤﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن اوﻣﺪن و ﭼﺸﻢ از ﻣﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻦ.

‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻮﺟﻬﺸﻮن ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭘﺮﯾﺴﺎ، ﻣﺎدر ﻓﺮزاد دﯾﺪﺷﻮن و ﻫﯿﮑﻞ ﮔﺮدﺷﻮ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺗﮑﻮن داد و ﺳﺮ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ:
‫- ﺗﻮ ... ﺗﻮ؟!

‫ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪي ﭘﺪرﺷﻮن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﭘﺎ ﺷﺪ.
‫ﻓﺮزاﻧﻪ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ و ﺻﻮرﺗﯽ ﺧﯿﺲ از ﻋﺮق اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮه رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد.
‫ﻓﺮﻧﺎز ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزوﻧﯽ ﮔﻔﺖ:

‫- داداش ...
‫ﮐﻪ ﻣﺎدرش ﺑﺎ ﻏﯿﻆ رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ:

‫- ﺧﻔﻪ ﺷﻮ!
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺖ ﻓﺮزاد و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ و ﺑﺎ وﻟﻮم ﺑﺎﻻ ﮔﻔﺖ:
‫- ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻘﯽ اوﻣﺪي اﯾﻦ ﺟﺎ؟!

‫ﻓﺮزاد ﺧﻮاﺳﺖ از ﺧﻮدش دﻓﺎع ﮐﻨﻪ.
‫- ﻣﺎﻣﺎن ...

‫ﻣﺎدرش داد زد:
‫- ﻣﻦ ﻣﺎدر ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ،. اﺳﻢ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ زﺑﻮن ﻧﯿﺎر!
‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺮزاد ﺳﺮخ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زد، ﺳﺮﺷﻮ اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ.

‫ﻣﻦ و ﺳﺎرا ﺧﺸﮑﻤﻮن زده ﺑﻮد و ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﺎز ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﮐﺎري ﮐﻨﯿﻢ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ. ﺟﻮ ﻣﺘﺸﻨﺞ
‫ﺑﻮد.

‫ﭘﺪرش ﺑﺎ ﺧﺸﻢ وارد ﺑﺤﺚ ﺷﺪ و داد زد:
‫- ﺑﯿﺮون! ﺳﺮﯾﻊ ﺑﯿﺮون!
‫روﺷﻮ اون ور ﮐﺮد، اﻣﺎ دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ:

‫- ﺑﺎ ﭘﯿﻤﺎن ﮐﺎري ﻧﺪارم. ﻣﻦ ﻧﻪ ﭘﺪرﺷﻢ ﻧﻪ ﻣﺎدرش، اﻣﺎ ﺗﻮ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻤﺸﻮ!
‫ﻓﺮزاد ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺪرﺷﻮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. آروم ﮔﻔﺖ:

‫- اﻣﺎ ...
‫ﺑﺎزم ﻧﺬاﺷﺘﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ. ﭘﺪرش ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺪي داد زد:
‫- ﺷﻨﯿﺪي ﮐﻪ؟ ﮔﻤﺸﻮ ﺑﯿﺮون! ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﻫﺮ ﻏﻠﻄﯽ دﻟﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭽﯽ؟ ﻧﻪ، از اﯾﻦ ﺧﺒﺮا ﻧﯿﺴﺖ!

‫واي! اﯾﻦ ﺣﺮف ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ اﯾﻨﺎ دارن راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻦ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﭼﯿﺰي ﻓﻬﻤﯿﺪن؟ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ، اﮔﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺘﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﺎﺷﻪ
‫اﻻن! وﻟﯽ ... وﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪن ﻓﺮزاد زن ﺻﯿﻐﻪ ﮐﺮده، وﻟﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻦ ﻃﺮف ﮐﯿﻪ! ﻫﺎ؟ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ رﻧﮕﻢ ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ ﭘﺮﯾﺪه. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻫﻤﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن و ﺑﺎ رﻧﮕﯽ ﺳﻔﯿﺪ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﯽ ﺗﺮﺳﺎن ﺑﻪ دﻋﻮاي ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و ﻣﺎدر ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﯿﻨﻪ ي ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ

‫رﻓﺖ و ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﺷﻮن اﺷﮏ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻓﺮزاد واﺳﻪ ﺧﻮاﻫﺮاش ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰه. ﭘﺪر ﻓﺮزاد ﻫﻤﭽﻨﺎن داد و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد.
‫- ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪاري. ﺑﯿﻦ اﯾﻨﺎ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد. ﮔﻤﺸﻮ ﺑﯿﺮون و ﮔﻨﺪ ﻧﺰن ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯿﻤﻮن!

‫و ﺑﺎ دﺳﺘﺶ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﯾﻌﻨﯽ ﺑﯿﺮون و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش. ﻓﺮزاد در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در، ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﭘﺪرش
‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم. ﻗﻠﺒﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ. اوﻧﺎ ﻏﺮور ﻓﺮزاد رو ﺷﮑﺴﺘﻦ. ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻏﺮور ﻣﻨﻢ ﻟﻪ ﺷﺪه. رﻧﮓ ﻧﮕﺎه ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﯾﮑﯽ
‫ﺑﻮد. ﭼﺸﻤﺎي ﻫﺮ دوﺗﺎﻣﻮن ﯾﻪ درد ﻣﺸﺘﺮك داﺷﺖ. ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻻﻧﻪ ﮐﻪ اﺷﮑﺎم ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﻪ و ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﻟﻮ ﺑﺮه ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎه

‫ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ اي ﺑﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. اوﻧﻢ اﻧﮕﺎر ﻣﺘﻨﻈﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﯾﺪﻧﻢ رﻓﺖ ﺟﻠﻮي ﻓﺮزاد و دﺳﺘﺸﻮ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
‫- واﯾﺴﺎ!

‫ﻫﻤﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ و ﺣﯿﺮت زده ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن. ﭼﺸﻤﺎي ﻫﻤﻪ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻧﮕﺎر اﺻﻼ و اﺑﺪا اﻧﺘﻈﺎر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻬﻔﺮ ﺑﺰرگ
‫دوﺑﺎره از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﮕﺎه ﺧﺸﻤﮕﯿﻨﺶ رو ﻣﻌﻄﻮف ﻓﺮزاﻧﻪ ﮐﺮد.
‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﻐﺾ رو ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﮔﻔﺖ:

‫- ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ ري!
‫اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯽ اﯾﺴﺘﺎد. ﺟﻤﻊ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ ﺷﻮك ﺣﺮف ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻮدن و ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدن ﻫﻀﻤﺶ ﮐﻨﻦ.

‫داد ﭘﺪرش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا ﺻﺪاي اﯾﻦ ﻣﺮد رو ﻧﺮوﻣﻪ؟
‫- ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﺗﻮ؟
‫ﻓﺮزاﻧﻪ درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻮﻧﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ، ﮔﻔﺖ:

‫- ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺣﺮﻓﻢ واﺿﺢ ﻧﺒﻮده ﺑﺎﺷﻪ.
‫ﭘﺪرش دوﺑﺎره داد زد:

‫- ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟
‫- ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ. ﻓﺮزاد ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ ره! ﺑﺎﻫﻤﻪ ي اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﺎﯾﻠﻢ، ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ي ﺑﺰرﮔﯿﺘﻮن، وﻟﯽ ﺑﻬﺘﻮن اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﻧﻤﯽ دم ﮐﻪ ﻓﺮزاد رو
‫از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻨﺪازﯾﺪ ﺑﯿﺮون. ﻓﺮزاد ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻨﻪ. ﺑﻪ دﻋﻮت ﻣﻦ اوﻣﺪه اﯾﻦ ﺟﺎ. ﺣﺘﯽ از ﺷﻮﻫﺮﻣﻢ اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺘﻢ و اون در ﺟﺮﯾﺎﻧﻪ.

‫ﺳﺮي ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﻮن داد، ﺧﯿﺎﻟﻢ رو راﺣﺖ ﮐﺮد.
‫- اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﻢ، ﻧﻪ ﺷﻤﺎ. اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ي ﻣﻨﻪ ﻧﻪ ﺷﻤﺎ. ﺷﻤﺎ ﻓﺮزاد رو از ﺧﻮﻧﻪ ي ﺧﻮدﺗﻮن اﻧﺪاﺧﺘﯿﺪ ﺑﯿﺮون درﺳﺖ، وﻟﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﻖ اﯾﻨﻮ

‫ﻧﺪارﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ اون ﺑﺎر ﭘﺮﺗﺶ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﯿﺮون. ﻣﻦ و ﺷﻮﻫﺮم ﻧﻤﯽ ذارﯾﻢ. ﻓﺮزاد ﺑﻪ دﻋﻮت ﺷﻤﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮف ﺷﻤﺎ ﺑﺮه.
‫ﻓﺮزاد ﻫﻤﺶ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺟﻠﻮي ﺣﺮف زدن ﻓﺮزاﻧﻪ رو ﺑﮕﯿﺮه، وﻟﯽ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺗﺮﻣﺰش ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد و ﮐﺴﯽ ﺟﻠﻮدارش ﻧﺒﻮد.
‫- ﻓﺮزاد ﻧﻤﯽ ره ﮐﻪ ﻫﯿﭻ، ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ. از اﯾﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮه. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﺧﻮش ﻣﯽ ﮔﺬره.

‫ﺑﻬﻔﺮ ﺑﺰرگ ﮔﻔﺖ:
‫- ا‪؟ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر! ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﺎﯾﺪ از ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﻋﯿﻦ اﯾﻦ.


‫‪ 
‫                              ‫

‫ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد اﺳﻤﺶ رو ﺑﻪ زﺑﻮن ﺑﯿﺎره. ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ "اﯾﻦ" ﻣﮕﻪ ﻓﺮزاد ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد؟

‫ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻣﺴﺨﺮه اي زد و اداﻣﻪ داد:
‫- ﯾﺎدم ﻧﺒﻮد ﺷﻤﺎﻫﺎ دو ﻗﻠﻮﯾﯿﻦ. ﻧﺒﺎﯾﺪ ازت اﻧﺘﻈﺎر دﯾﮕﻪ اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﻫﺮ ﺟﻮر راﺣﺘﯽ، ﺑﺎ داداﺷﺖ ﺧﻮش ﺑﺎش. ﻣﺎﻫﺎ ﻣﯽ رﯾﻢ.

‫ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ:
‫- ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﺪ، ﻫﻤﻪ ﻣﯽ رﯾﻢ.
‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﮔﻔﺖ:

‫- ﭼﯽ؟
‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻪ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﺷﻮﻫﺮ ﻓﺮزاﻧﻪ ﮔﻔﺖ:

‫- اﻣﺎ ﭘﺪر ﺟﺎن، ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﻧﻤﯽ دﯾﻢ.
‫ﺑﻬﻔﺮ ﺑﺰرگ:
‫- اﺟﺎزه ي ﻣﻦ دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ.

‫ﺷﻮﻫﺮ ﻓﺮزاﻧﻪ:
‫- ﺑﻪ ﺧﻮب ﻧﮑﺘﻪ اي اﺷﺎره ﮐﺮدﯾﺪ. ﭘﺲ اﺟﺎزه ي ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﺮ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﮐﻪ دﻟﺘﻮن ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ.

‫ﺣﺘﯽ ﺑﺮاي ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﮐﻨﯿﺪ، اﻣﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻧﻪ.
‫- ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم؟ اﻧﻘﺪر ﻧﻔﻬﻤﻢ؟
‫داﺷﺘﻢ ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺮف ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﭘﺪرم ﻣﺮد ﻣﺴﺘﺒﺪﯾﻪ رو درك ﻣﯽ ﮐﺮدم. دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮه.

‫- ﻧﻪ، ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد. ﺷﻤﺎ ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدﯾﺪ، وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻻن ﺑﺰرگ ﺷﺪن. ازدواج ﮐﺮدن. ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﭽﻪ دارن. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻨﯽ رﺳﯿﺪه
‫ﺑﺎﺷﻦ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻦ آزادي ﻋﻤﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ. ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﺮاي ﺧﻮدﺷﻮن ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮن.

‫ﺧﯿﻠﯽ آروم و ﺑﺎ ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زد و رو ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ و ﺣﺮﻓﺎش ﺗﺴﻠﻂ داﺷﺖ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺪر ﻓﺮزاد رﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪي آروم ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ از ﮐﻨﺎر
‫ﻓﺮزاﻧﻪ رد ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻓﺮزاﻧﻪ آروم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ:
‫- راﺿﯿﺶ ﮐﻨﯿﺎ! ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻗﻬﺮ از اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ ره.

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎه ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﺑﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ.

‫ﭼﻨﺎن ﻋﺸﻘﯽ ﺗﻮ ﺻﺪاش ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺣﺴﻮدي ﮐﺮدم، اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ. اردﻻن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﻬﻔﺮ رﻓﺖ. دﺳﺘﺸﻮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮدش ﺑﻪ
‫ﺳﻤﺖ ﻣﺒﻞ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون دﺳﺖ ﻗﺮار داﺷﺖ. ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻌﻄﻮف ﭘﺮﯾﺴﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﺼﻤﺎﻧﻪ ﻓﺮزاد و ﭘﯿﻤﺎن رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻓﺮزاد ﮐﻪ در
‫ﺣﺎل ﺟﻠﺰ و وﻟﺰ ﺑﻮد ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮه و ﺑﺸﯿﻨﻪ و ﺑﺎ ﺣﺮﻓﺎش ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪا ﺑﻮي ﺧﻮد ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻣﯽ داد ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد آروﻣﺶ ﮐﻨﻪ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﻓﺮزاد

‫ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. اوﻧﻢ ﺧﯿﺮه ي ﻣﻦ ﺑﻮد. ﭼﺸﻤﺎش اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو داد ﻣﯽ زد:
‫- ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ وﺿﻌﻢ رو؟ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ.
‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ذﻫﻨﻢ رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪاﺷﻮن ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد، وﻟﯽ اﻻن ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﻮن دﻫﻨﺪه ي ﺣﻀﻮرﺷﻮن

‫ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ.
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎم دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ﮔﺸﺘﻢ. ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﺮس ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎﺷﻮن ﺧﯿﺲ ﺑﻮد.

‫اﯾﻦ وﺳﻂ اﻧﮕﺎر ﮐﺴﯽ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ اوﻧﺎ ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻓﮑﺮﺷﻮن رو از اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﻨﺤﺮف ﮐﻨﻢ.
‫اردﻻن و ﺑﻬﻔﺮ ﺑﺰرگ ﻫﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﺑﻮدن و ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺮف ﻫﺎي اردﻻن ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺧﻮﺑﯽ روي ﺑﻬﻔﺮ داﺷﺘﻪ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دوﺑﺎره ﺟﯿﻎ و
‫دادﺷﻮن ﻫﻮا ﺑﻮد. ﻃﻮري ﮐﻪ از ﻋﻤﻠﻢ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻫﻤﺶ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ، "ﻋﺠﺐ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮدم از ﺷﻮك درﺷﻮن آوردم." وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﯾﺎد

‫ﭼﻬﺮه ﻫﺎي ﺑﻖ ﮐﺮده ﺷﺎن ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم و اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻄﻮر ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ازم ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﮕﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه، دوﺑﺎره دﻟﻢ ﻧﺮم ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﭼﯽ آروم ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻧﮕﺎر
‫ﺣﻀﻮر ﻓﺮزاد رو ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن. ﭼﻮن ﺑﺎزم ﮐﺴﯽ ﻏﯿﺮ از ﭘﯿﻤﺎن ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زد. دو ﺗﺎﯾﯽ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن. ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرﻫﺎ

‫ازﺷﻮن ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدن و اﯾﻨﺎ ﻫﻢ واﺳﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪن. ﮔﻪ ﮔﺎه ﻫﻢ زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺳﺎرا ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻦ و ﭘﺮﯾﺴﺎ ﮐﻪ
‫ﻇﺎﻫﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻫﺎ و ﺟﻮاﺑﺸﻮن از ﻃﺮف ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ وﺿﻮح داﺷﺖ ﺣﺮص ﻣﯽ ﺧﻮرد. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ از آروم ﺷﺪن اوﺿﺎع ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ زﻧﮓ
‫ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺠﺪدا ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ و ﻓﺮزاﻧﻪ درو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻬﻤﻮن ﺗﺎزه وارد رو ﺑﻪ داﺧﻞ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮد. ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﭘﺴﺮي ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﺮزاده ﺷﻤﺎره دو

‫ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. اوﻧﻢ ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﻮاﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮاﻫﺮاش و ﻣﺎدرش رﻓﺖ. ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﺎ اﺧﻤﺶ ﺑﺮام ﺧﻂ و ﻧﺸﻮن ﮐﺸﯿﺪ.
‫ﺧﻮدﻣﻮ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ از ﮐﻠﯽ ﮔﻮش ﺗﯿﺰ ﮐﺮدن ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺮزاد ﺷﻤﺎره دو ﻫﻤﻮن ﻓﺮزاﻣﻪ، ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺗﺮ ﻓﺮزاد. ﻓﺮزام ﺗﺎزه

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﻣﯿﺦ داﺷﺖ. ﭼﻮن ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻧﮑﺸﯿﺪه از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﻪ روﺑﺮوش زل زد. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭼﺸﻢ ﻫﺎش رو ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد. دو ﺗﺎ
‫ﮐﺸﯿﺪه ﻣﺤﮑﻢ دو ﻃﺮف ﺻﻮرﺗﺶ زد، ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ و ﺳﺎرا ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﮕﯿﻢ:
‫- آخ.

‫آﻫﺎن، اﻻن ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻗﻀﯿﻪ ﭼﯿﻪ. ﺗﻨﻪ اي ﺑﻪ ﺳﺎرا زدم و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻓﺮزاد اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﺮزام ﺗﺎزه ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻬﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺣﻀﻮرش ﺷﻮﮐﻪ
‫اش ﮐﺮده ﺑﻮد.

‫ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮزام ﻣﻨﻮ دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﺟﻬﺶ ﮐﺮد:
‫- داداش.
‫دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﺣﺮﺻﯽ ﻣﺎدرش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:

‫- ﺻﺪ دﻓﻌﻪ ﮔﻔﺘﻢ، ﺑﺎزم ﻣﯽ ﮔﻢ. ﻣﻦ و ﭘﺪرت دﯾﮕﻪ ﭘﺴﺮي ﺑﻪ اﺳﻢ ﻓﺮزاد ﻧﺪارﯾﻢ. ﭘﺲ اون داداﺷﺖ ﻧﯿﺴﺖ.
‫ﭼﻪ ﻣﺎدر ﺑﯽ رﺣﻤﯽ. ﭘﺲ ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮدم اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﺒﻮد.

‫ﻓﺮزام ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺖ ﻣﺎدرش. ﭼﺸﻤﺎش ﻫﻨﻮز ﮔﺮد ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:
‫- ﭼﺸﻢ، ﭼﯿﺰ ﺧﻮردم دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﮔﻢ!
‫و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮزاد رﻓﺖ. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﯾﮑﯽ از اون ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﻧﺎﯾﺎﺑﺶ، رو ﻟﺒﺎش ﺑﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻫﻤﻮ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارن. ﭼﻨﺎن ﻫﻤﻮ ﺗﻮ

‫آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪن ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد. ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم. ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدن وﻟﯽ ﭘﺮﯾﺴﺎ داﺷﺖ ﻣﯽ
‫ﺳﻮﺧﺖ. ﺑﻬﻔﺮ ﺑﺰرگ و اردﻻن اوﻣﺪﻧﺪ. دوﺑﺎره ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ي ﻋﺎﺷﻖ ﭘﯿﺸﻪ ي اردﻻن ﺧﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻓﺮزاﻧﻪ ﭼﻄﻮر اون ﻗﺪر ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ، "ﺷﻮﻫﺮش دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاره؟" ﭘﺲ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش دو دو ﻣﯽ زد ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﺟﻮوﻧﺎ ﻫﻤﻪ اوﻣﺪن ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ

‫ﺑﻮدﯾﻢ. ﻓﺮزاﻧﻪ ﺳﯿﺴﺘﻤﻮ روﺷﻦ ﮐﺮد و آﻫﻨﮓ ﺷﺎدي ﺗﻮ ﻓﻀﺎ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ رﯾﺨﺘﻦ وﺳﻂ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدن ﻗﺮ ﮐﻤﺮﺷﻮن ﺷﺪﻧﺪ. ﻓﺮزام ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
‫ﻣﺎ اوﻣﺪ. ﻧﮕﺎه ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و و ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﺳﺎرا ﮔﻔﺖ:

‫- آﺧﻪ ﺗﻮ ﺗﺎ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي اﯾﻦ ﭘﯿﻤﺎن رو ﺳﺮ ﺑﺪوﻧﯽ؟ ﺧﻮدم ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب واﺳﺶ ﺳﺮاغ دارم. دﯾﺮ ﺑﺠﻨﺒﯽ ﭘﯿﻤﺎن از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ.
‫ﺳﺎرا ﻫﻢ ﺑﺎ ﭘﺮروﯾﯽ ﺗﻤﺎم ﺟﻮاب داد.
‫- اﯾﻦ ﭘﯿﻤﺎن ﺧﯿﺮ ﻧﺪﯾﺪه ﭼﯽ ﺗﻮ ﮔﻮش ﺷﻤﺎ ﺧﻮﻧﺪه ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻣﯽ ﻧﺪازﯾﺪ ﮔﺮدن ﻣﻦ؟ اﮔﻪ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻪ ﺧﻮدش ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺎﯾﺪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري؟ ﺧﯿﻠﯽ

‫وﻗﺘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم.
‫ﻓﺮزام ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد و رﻓﺖ وﺳﻂ. ﺳﺎرا ﻫﯽ وول ﻣﯽ ﺧﻮرد. آﺧﺮم ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎورد و ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ، "اَه ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم" رﻓﺖ وﺳﻂ و ﻣﺸﻐﻮل رﻗﺼﯿﺪن ﺑﺎ ﻓﺮزاﻧﻪ

‫ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ وﺳﻂ رﻓﺖ، ﭘﯿﻤﺎن ﻫﻢ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﯾﮏ ﻗﺪم ﺑﺎ ﺳﺎرا، ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ رﻗﺼﯿﺪن ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ي ﯾﺎزده ﺳﺎﻟﻪ ي
‫ﻓﺮزاﻧﻪ، ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ ي ﺧﻮدش ﻣﯽ ﺷﺪ. از ﺧﻨﺪه ﻫﺎي رﯾﺰ رﯾﺰ ﻓﺮزاﻧﻪ و اون دﺧﺘﺮك ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﺳﻤﺶ ﻧﻬﺎل ﺑﻮد و ﺷﺪﯾﺪا ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدن ﺑﻪ
‫ﻗﻬﻘﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﺸﻪ، ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺪس زد اﯾﻦ دو ﺗﺎ در ﺣﺎل ﮐﺮم رﯾﺨﺘﻨﻦ و از رﺳﻮاﯾﯽ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﯽ ﻧﺪارن. ﭘﺮﯾﺴﺎ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش رو ﺑﺎد ﻣﯽ زد ﺑﺎ ﮐﻤﯽ

‫ﻓﺎﺻﻠﻪ روي ﻣﺒﻠﯽ دو ﻧﻔﺮه، دو ﻗﺪم دورﺗﺮ از ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اﺳﺘﺎﯾﻞ ﻣﻐﺮورﺷﻮ ﺣﻔﻆ ﮐﺮده ﺑﻮد. زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ
‫ﯾﻪ ﺣﺮﮐﺖ از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎ ﺷﺪ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻤﺖ اوﻣﺪ. ﭘﺮﯾﺴﺎ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺧﻮرد. ﺻﺪاﺷﻮ ﺻﺎف ﮐﺮد و ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻪ اﺧﻤﯽ ﻣﺰﯾﻦ ﮐﺮد. ﻗﻄﻌﺎ

‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻓﺮزاد داره ﻣﯽ ره ﭘﯿﺶ اون. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﺮزﯾﺪم. ﻧﮑﻨﻪ واﻗﻌﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ و اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮي ﮐﻪ ﻓﺮزاد داره ﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﻪ اون
‫ﺧﺘﻢ ﺷﻪ؟ ﻧﮕﺎه ﻣﻀﻄﺮﺑﻤﻮ ﺑﻪ ﻓﺮزاد دوﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﭘﺮﯾﺴﺎ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﭘﺮﯾﺴﺎ ﺳﻼم ﮐﺮد ﯾﻪ ﺑﻐﺾ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم. ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ
‫ﻗﻮرﺗﺶ دادم و راه ﻧﻔﺴﻤﻮ ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﭘﺮﯾﺴﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﯾﻪ ﻃﺮﻓﻪ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﺧﯿﺮه ﺑﻮد. ﺷﮑﺴﺘﻢ. ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﺮد ﺷﺪم. ﻓﺮزاد ﻧﮑﻦ اﯾﻦ

‫ﮐﺎرو ﺑﺎ ﻣﻦ! ﭘﺮﯾﺴﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻧﮕﺎش رﻧﮓ ﭘﯿﺮوزي داره. داﺷﺖ ﺑﺎ ﻧﮕﺎش ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﺧﻮرد. ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. دوﺑﺎره اﯾﻦ
‫ﺣﺲ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد. ﺑﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ ﺷﯿﮏ ﻣﺮدوﻧﻪ ﺟﻠﻮي دﯾﺪم ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺣﯿﺮت ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺧﺪاﯾﺎ

‫ﺑﺎور ﮐﻨﻢ؟ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺘﻪ؟ اﯾﻦ واﻗﻌﺎ ﻓﺮزاده؟ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎي ﻧﺎﯾﺎب؟ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﻣﻨﻢ ﯾﮑﯽ از اون ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺤﻮﯾﻞ
‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ دادم ﺑﻪ روي ﻓﺮزاد ﭘﺎﺷﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺑﺸﻪ و ﺑﭙﺮﺳﻪ:
‫- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ، اﻣﮑﺎﻧﺶ ﻫﺴﺖ ﮐﻨﺎرﺗﻮن ﺑﺸﯿﻨﻢ؟

‫ﻗﯿﺎﻓﻪ اﻣﻮ ﺷﯿﮏ ﮐﺮدم. ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.

‫دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ:
‫- ﻗﺒﻠﺶ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ اﻓﺘﺨﺎر آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ رو دارم؟
‫ﺣﯿﺮت زده ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم. ﭼﺸﻤﮑﯽ زد ﮐﻪ ﻗﻀﯿﻪ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ. از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- اﻟﺒﺘﻪ، ﭘﻮﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ از دوﺳﺘﺎي ﻓﺮزاﻧﻪ ﺟﻮن و ﺷﻤﺎ؟
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﭘﺮﯾﺴﺎ ﺻﺪاﻣﻮن رو ﻣﯽ ﺷﻨﻮه. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻼﺷﻤﻮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺣﺮﺻﺸﻮ درﺑﯿﺎرم. ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻮ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻟﺞ ﺑﻮدﯾﻢ.
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺪودي اوﻧﻮ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﻧﺒﺎﺷﻪ وﻟﯽ اون ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻓﺮزاﻧﻪ ام و ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﺨﯿﻠﻪ

‫اش ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ زن ﻓﺮزاد ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﭼﺸﻢ ﻧﺪاره ﻣﻨﻮ ﺑﺒﯿﻨﻪ! ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﯿﺮا و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺟﺬاب ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﺲ ﭘﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ؟ ﻣﻨﻢ ﻓﺮزاد ﻫﺴﺘﻢ، ﺑﺮادر ﻓﺮزاﻧﻪ ﺟﺎن.

‫دﺳﺘﺸﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺸﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ، ﭼﺮا ﻓﺮزاﻧﻪ ﺟﻮن ﻣﻨﻮ زودﺗﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ آﺷﻨﺎ ﻧﮑﺮد؟
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﻫﻢ روي ﻣﺒﻞ دو ﻧﻔﺮه اي ﮐﻪ ﺣﺪ ﻓﺎﺻﻠﺶ ﺑﺎ ﻣﺒﻞ ﭘﺮﯾﺴﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮏ ﻧﻔﺮه ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ:

‫- ﭼﻮن ﻓﺮزاﻧﻪ ﺟﻮن، ﺧﻮدش ﺑﺮاي آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮم زﯾﺒﺎ و ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎد ﭘﯿﺶ ﻣﻦ.
‫ﺧﻨﺪه ام رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدم. ﻓﺮزاد اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪﺗﺮي ﮔﻔﺖ:

‫- ﻓﺮزاﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺮﯾﻔﺘﻮن رو داده ﺑﻮد.
‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
‫- و از ﺣﻖ ﻧﮕﺬرﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻔﺎش ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻮده.

‫ﺑﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ اﺑﺮوﻫﺎي ﭘﺮﯾﺴﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﺬت ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم. ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻓﺮزاد ﻣﯽ ﺷﺪم. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺷﺪم
‫ﻧﻤﯽ ذارم ﮐﺴﯽ ازم ﺑﮕﯿﺮﺗﺶ. ﺣﺪاﻗﻞ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﺎ ﻣﺎل ﺧﻮدم ﺑﻮد. آﺧﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ده دﻗﯿﻘﻪ از ﻓﺮزاد از ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪم. ﺗﻮي راه ﮐﻠﯽ ﺑﻪ

‫ﺧﻮدﻣﻮن ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﺧﻮدﻣﻮن ﻧﻤﺮه ي ﺑﯿﺴﺖ دادﯾﻢ.
‫ﻓﺮزاد در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺗﺎ ﮐﻤﺮ ﺧﻢ ﺷﺪ. ﯾﮑﯽ ﻣﺤﮑﻢ زدم ﭘﺲ ﮐﻠﻪ اش. "آﺧﯽ" ﮔﻔﺖ و ﺗﺎ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎي زﻣﯿﻦ رﻓﺖ وﻟﯽ ﺗﻌﺎدﻟﺸﻮ ﺣﻔﻆ ﮐﺮد و
‫دوﺑﺎره اﯾﺴﺘﺎد. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﮔﻔﺖ:

‫- ﺣﯿﻒ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻢ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮت ﻣﯽ آوردم ﺗﺎ دﯾﮕﻪ از اﯾﻦ ﮐﺎرا ﻧﮑﻨﯽ.
‫ﺳﻮار ﺷﺪم. ﮔﻔﺖ:

‫- ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ اﻣﺮوزم ﻧﻬﺎﯾﺖ اﺳﺘﻔﺎده رو ﺑﮑﻦ وﻟﯽ ﺳﻮاﺳﺘﻔﺎده ﻧﻪ.
‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و درو ﺑﺴﺘﻢ. ﻓﺮزاد ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺮﯾﺪ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن و راه اﻓﺘﺎد. از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪم و دﺳﺖ زدم. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. آخ ﮐﻪ
‫اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﭼﻘﺪر ﻣﺎﻫﻪ. ﻣﻦ ﺑﺪون اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ؟ اﮔﻪ اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﯽ ﻣﯿﺎد ﻣﺜﻞ اﻣﺮوز ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﺮاﺑﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ام رو ﺳﺮ ﺟﺎش

‫ﺑﯿﺎره؟
‫اﻣﺮوز ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﯾﻦ ﻣﺎه ﻫﻢ از ﺑﭽﻪ ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻪ دﻟﻢ ﺷﺎد ﺷﺪم ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻨﺎر ﻓﺮزاد ﺑﻤﻮﻧﻢ اﻣﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﻋﯿﻦ ﻣﺎدرﻣﺮده ﻫﺎ

‫ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻓﺮزاد اوﻣﺪ و وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻟﻢ رو دﯾﺪ ﮐﻠﯽ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي درآورد و ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف زد و روﺣﯿﻪ ي از دﺳﺖ ﻧﺮﻓﺘﻪ ام رو ﺑﻬﻢ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ. ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻤﯽ
‫از راه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد. ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻫﻢ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺧﻮدش ﻣﯽ زد و ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻓﺮزاد ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ ﭼﻮن آﻫﯽ ﮐﺸﺪار ﮔﻔﺖ و ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮد
‫ﺑﻪ ﻋﻮض ﮐﺮدن آﻫﻨﮓ ﻫﺎ. ﻫﯽ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﻌﺪي، ﺑﻌﺪي و ﺑﻌﺪي. ﻣﻨﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدم. ﻓﺮزاد ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر در ﺣﺎل ﻋﻮض ﮐﺮدن آﻫﻨﮓ ﻫﺎ ﺑﻮد. ﯾﻪ دﻓﻌﻪ

‫ﮔﻔﺖ:
‫- ا‪.
‫و ﭼﻨﺪﺗﺎ اﻫﻨﮓ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.

‫- آﻫﻨﮓ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﯽ، ﺧﯿﻠﯿﻢ ﻗﺸﻨﮕﻪ.
‫آﻫﻨﮓ ﺷﺎدي ﭘﺨﺶ ﺷﺪ. ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. و ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﻫﺮ ﻫﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ رﻗﺼﯿﺪن. ﻓﺮزاد ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ

‫ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪن.
‫"ﮔﻞ ﭘﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ، ﻧﮕﯿﺮ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ
‫ﺑﯿﺎ ﻧﺬار از ﻏﻢ ﺗﻮ، ﺑﺸﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ

‫ﮔﻞ ﭘﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ، ﻧﮕﯿﺮ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ
‫ﺑﯿﺎ ﻧﺬار از ﻏﻢ ﺗﻮ، ﺑﺸﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ

‫ﭘﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻗﯿﻤﺘﯽ از دﺳﺖ ﻧﻤﯽ دم
‫ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﺎل ﻣﻨﯽ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ دم
‫ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﺪا ﺗﻮ رو واﺳﻪ دل ﻣﻦ آﻓﺮﯾﺪ

‫ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد ﺗﻮ رو ﺑﻬﺶ ﭘﺲ ﻧﻤﯽ دم
‫ﮔﻞ ﭘﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ﻧﮕﯿﺮ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ

‫ﺑﯿﺎ ﻧﺬار از ﻏﻢ ﺗﻮ ﺑﺸﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ
‫ﮔﻞ ﭘﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ﻧﮕﯿﺮ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ
‫ﺑﯿﺎ ﻧﺬار از ﻏﻢ ﺗﻮ ﺑﺸﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ"

‫ﭘﺸﺖ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻫﻤﺮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺮﮐﺎت ﻣﻮزون اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادﯾﻢ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎي دودي ﻫﻢ
‫ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ.

‫"ﮔﻞ ﻣﻦ ﭘﻮﻧﻪ ي ﻣﻦ ﻋﺰﯾﺰ دردوﻧﻪ
‫ﺧﺪا ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﯾﻪ دوﻧﻪ
‫ﻣﯽ درﺧﺸﯽ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮات ﻓﺮاووﻧﻪ

‫اﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﺎل ﻣﻨﯽ ﺗﻤﻮم دﻧﯿﺎ ﻣﯽ دوﻧﻪ
‫ﮔﻞ ﭘﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ﻧﮕﯿﺮ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ

‫ﺑﯿﺎ ﻧﺬار از ﻏﻢ ﺗﻮ ﺑﺸﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ
‫ﮔﻞ ﭘﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ﻧﮕﯿﺮ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ
‫ﺑﯿﺎ ﻧﺬار از ﻏﻢ ﺗﻮ ﺑﺸﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ"

‫ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ اوﻣﺪن ﻋﺸﻮه از ﻧﻮع ﺧﺮﮐﯽ. ﻓﺮزاد ﮐﻪ از ﺷﺪت ﺧﻨﺪه داﺷﺖ ﺑﯿﻬﻮش ﻣﯽ ﺷﺪ.
‫"ﭘﻮﻧﻪ از راه رﺳﯿﺪه ﺧﻮﻧﻪ ﭼﺮاﻏﻮﻧﻪ
‫آﺳﻤﻮن ﺷﻬﺮﻣﻮن ﺳﺘﺎره ﺑﺎروﻧﻪ

‫ﻋﺎﺷﻖ رﻧﮓ ﭼﺸﺎش اﯾﻦ دل داﻏﻮﻧﻪ
‫واﺳﻪ ﻣﻦ ﭘﻮﻧﻪ ي ﻣﻦ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮ از ﺟﻮﻧﻪ

‫ﮔﻞ ﭘﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ﻧﮕﯿﺮ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ
‫ﺑﯿﺎ ﻧﺬار از ﻏﻢ ﺗﻮ ﺑﺸﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ
‫ﮔﻞ ﭘﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ﻧﮕﯿﺮ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ

‫ﺑﯿﺎ ﻧﺬار از ﻏﻢ ﺗﻮ ﺑﺸﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ"
‫ﭼﺮاغ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ. ﻓﺮزاد راه اﻓﺘﺎد. از ﺧﻨﺪه ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﺎﺷﯿﻦ راه اﻓﺘﺎد و ﻓﺮزاد ﮔﻔﺖ:

‫- دﯾﻮوﻧﻪ اي ﺑﻪ ﺧﺪا.
‫ﭘﺮرو. ﺣﺎﻻ ﺧﻮﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻢ ﺑﺎﻫﺎم ﻣﯽ رﻗﺼﯿﺪ.
‫- ﭼﯿﻪ ﻣﮕﻪ؟ ﺑﺪه آدم ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻪ؟

‫دوﺑﺎره زﯾﺮ ﻟﺐ ﺷﻌﺮش رو زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻌﻀﯽ ﺟﺎﻫﺎ ﻫﻤﺮاﻫﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد.
‫روي ﻋﺎﺷﻖ رﻧﮓ ﭼﺸﺎش و ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﺎل ﻣﻨﯽ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد. اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ روش ﻧﯿﺎوردم.

‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﺸﮑﻞ داﺷﺘﻢ. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺒﺮﯾﺰ از ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ازش ﻣﺘﻨﻔﺮم. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺎﻟﯽ از ﻫﺮ ﺣﺴﯽ ﺑﻮدم و
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت ﮐﺮدم. ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺑﻪ زور ﺟﺎي ﭘﺎرﮐﯽ ﮔﯿﺮ آوردﯾﻢ و ﺑﻌﺪ دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻬﺮﺑﺎزي
‫رﻓﺘﯿﻢ. ﺑﺎزوي ﻓﺮزاد رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و آروم ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻣﺮﺳﯽ. ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ارم ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدم.
‫ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪش روي ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ.

‫وارد ﺷﻬﺮﺑﺎزي ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم. اوﻧﻢ دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ دور ﺷﻮﻧﻪ ام. ﮐﻤﯽ ﺑﯿﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎ ﭼﺸﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪﯾﻢ. ﻓﺮزاد ﭘﺮﺳﯿﺪ:
‫- ﺧــــــﺐ. ﭼﯽ ﺳﻮار ﺷﯿﻢ؟
‫- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ.

‫ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻓﻘﻂ اوﻟﺶ ﺳﺨﺘﻪ. ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﻪ اﺳﺘﺎرﺗﺶ زده ﺷﻪ ﺑﻘﯿﻪ اش ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯿﺎد. ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي اوﻟﯿﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ
‫ﭼﺮخ و ﻓﻠﮏ ﻏﻮل ﭘﯿﮑﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﮐﻤﯽ روﺷﻦ ﺑﻮد. زود ﺑﻮد ﺑﺨﻮاﯾﻢ ﺳﻮار ﭼﺮخ و ﻓﻠﮏ ﺑﺸﯿﻢ. اون واﺳﻪ وﻗﺘﯿﻪ ﮐﻪ ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ

‫ﮔﻔﺘﻢ:
‫- از ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ؟
‫ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﻟﺒﺨﻨﺪم رو داد و ﮔﻔﺖ:

‫- ﺑﺰن ﺑﺮﯾﻢ.
‫ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺻﻒ و ﻓﺮزاد رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻠﯿﻂ ﺑﺨﺮه. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد. دوﺑﺎره ﯾﺎد اون ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻓﺘﺎدم و دﭘﺮس ﺷﺪم. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ

‫ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮزاد ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺟﻤﻠﻪ ي "ﺑﺎز اﯾﻦ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻓﺎز ﻏﻢ" رو ﺑﯿﺎن ﮐﺮد. ﺳﺮم رو ﺑﻪ زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ

‫ﻓﺮزاد دﺳﺖ دراز ﮐﺮد و ﻣﻨﻮ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ ﺟﺎ داد. ﺳﺮم رو روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و دﺳﺘﻤﻮ دور ﮐﻤﺮش ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم. ﭼﻮﻧﻪ اش رو روي ﺳﺮم
‫ﮔﺬاﺷﺖ و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:

‫- ﭘﻮﻧﻪ، ﺧﻮاﻫﺸﺎ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ. ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ اﻧﻘﺪر اذﯾﺘﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
‫ﺗﻮ دﻟﻢ ﻣﺴﺨﺮه اش ﮐﺮدم. دﯾﻮوﻧﻪ، ﻣﻦ دﻟﻢ از اﯾﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ روز از ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺮم.
‫ﻓﺮزاد اداﻣﻪ داد:

‫- ﻧﺬار ﺷﺒﻤﻮن ﺧﺮاب ﺷﻪ. ﻣﺎ اﻣﺸﺐ اوﻣﺪﯾﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮش ﺑﮕﺬروﻧﯿﻢ. ﺑﺒﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﺎدن، ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺨﻨﺪ.
‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪم ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا از آﻏﻮﺷﺶ ﺑﯿﺎم ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدم اﻃﺮاﻓﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. وﻟﯽ ﻏﯿﺮ از ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي ﮐﻪ ﺗﻮي ﺻﻒ و ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻣﻦ

‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن ﺑﻪ ﮐﺴﯽ دﯾﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺗﻮﺟﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي ﺑﻪ ﻣﺎ ﺟﻠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺘﻮﺟﻪ دﺧﺘﺮي ﺷﺪم ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻣﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﺑﻪ دو دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ
‫اي ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮدن و ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن اﺷﺎره ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺳﺮ ﻣﺎ رو ﺑﻬﺸﻮن ﻧﺸﻮن داد. ﺑﯽ ادب! دﺧﺘﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ و ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺒﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ
‫اﻧﺪاﺧﺘﻦ و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯿﺸﻮن دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

‫- ا‪ .ﻓﺮزاد؟
‫ﻓﺮزاد و ﻣﻦ ﺷﻮك زده ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ و ﮐﻤﯽ از ﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﺗﻮ دﻟﻢ دﺧﺘﺮه رو ﺑﻪ ﻓﺤﺶ ﮐﺸﯿﺪم. ﻓﺮزاد ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻧﮕﺎش ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ

‫ﮔﻔﺖ:
‫- ﻣﻬﺴﺎ ﺑﻮدي؟
‫دﺧﺘﺮه ﮐﻪ دﯾﺪ ﻓﺮزاد ﺷﻨﺎﺧﺘﺘﺶ. ﻧﯿﺸﺶ ﺗﺎ ﺑﻨﺎﮔﻮش ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ:

‫- درﺳﺘﻪ، ﺧﻮدﻣﻢ. ﺧﻮﺑﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﺎدﺗﻪ.
‫ﻓﺮزاد ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:

‫- ﻫﻪ، ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ي ﺧﻮﺑﻢ رو ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﮐﺎرﯾﺶ ﮐﻨﻢ.
‫اﻧﮕﺎر دﺧﺘﺮه ﺗﺎزه ﯾﺎد ﻣﻦ اﻓﺘﺎد. اﺧﻤﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺣﺮﺻﯽ آﺷﮑﺎر ﮔﻔﺖ:
‫- اﯾﻦ ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮﯾﻪ ﮐﻪ دﻟﺘﻮ ﺑﺮده ﺑﻮد؟ ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺸﻪ ﻫﻤﺮاه ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﻪ زﻧﺪﮔﯿﺖ؟

‫ﭘﻮزﺧﻨﺪ روي ﻟﺐ دﺧﺘﺮ اذﯾﺘﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﻣﯿﺪوار ﺷﺪم. وﻟﯽ ﺟﻮاب ﻓﺮزاد ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻨﻔﻢ ﮐﺮد.
‫- ﻧﻪ، ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﯾﻦ اون ﻧﯿﺴﺖ.

‫دﺧﺘﺮه ﺑﺎ ﻏﯿﻆ ﮔﻔﺖ:
‫- ﻣﺎﺷﺎﻻ دل ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﻃﻮﯾﻠﻪ اس.
‫آﺗﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺿﺎﯾﻊ ﺷﻢ. از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻃﻮﯾﻠﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟ اﻟﮑﯽ ﺧﻮدﻣﻮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻧﮑﻨﻢ. وﻟﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم

‫ﺑﺎﺷﻢ ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻃﻮﯾﻠﻪ ﺑﺎﺷﻪ. ﻓﻘﻂ ﺑﺎﺷﻢ.
‫ﻓﺮزاد اﺧﻢ ﻏﻠﯿﻈﯽ ﮐﺮد و ﻗﻠﺒﺸﻮ ﻧﺸﻮن داد و ﮔﻔﺖ:

‫- ﻧﻪ، اﯾﻦ ﺟﺎ ﻃﻮﯾﻠﻪ ﻧﯿﺴﺖ. وﻟﯽ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ از ذﻫﻨﻢ ﻃﻮﯾﻠﻪ دوﻧﯿﻪ. ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﺜﺎل ﺗﻮ اون ﺟﺎ ﻣﻠﻖ ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﻦ.

‫دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺪه ﺑﺮﮔﺸﺖ و دﯾﮕﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد. دوﺳﺘﺎش ﻫﻢ دوره اش ﮐﺮدن. ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻪ و ﺗﻮي آﺷﻨﺎﯾﯿﺶ ﺑﺎ ﻓﺮزاد رو
‫درﺑﯿﺎرن. دﺧﺘﺮه ﻫﻢ ﺑﺎ اﺧﻢ و ﺗﺨﻢ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮔﻔﺖ و ﺑﻌﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ. ﻣﺮدم ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺬت ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدن. وﻗﺘﯽ دﯾﺪن اداﻣﻪ دار ﻧﺸﺪ،

‫ﻟﺒﺎﺷﻮن آوﯾﺰون ﺷﺪ و ﺳﺮﺷﻮن ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮدﺷﻮن ﮔﺮم ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از اون ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺟﺎ اوﻣﺪ. ﻫﯿﺠﺎن ﺷﻬﺮﺑﺎزي ﮔﺮﻓﺘﻢ و دﯾﮕﻪ وﻟﻢ ﻧﮑﺮد. ﺗﻮي ﺻﻒ
‫ﯾﮑﯽ از وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎدم و ﻓﺮزاد ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ، ﭼﻨﺪﺗﺎ رو ﺑﮕﻮ ﺑﻠﯿﻄﺸﻮ ﯾﻪ ﺟﺎ ﺑﮕﯿﺮم. ﺻﻒ ﺑﻠﯿﻂ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮﻏﻪ. دﯾﮕﻪ ﭼﻨﺪ دﻓﻌﻪ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﺸﯿﻢ.

‫اﺳﻢ ﭼﻨﺪﺗﺎ رو ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻌﻀﯿﺎرو ﮐﻪ اﺳﻤﺸﻮﻧﻮ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم ﺑﺎ دﺳﺖ ﻧﺸﻮن دادم. ﻓﺮزاد رﻓﺖ و اوﻣﺪ و ﺗﻔﺮﯾﺢ ﺷﺮوع ﺷﺪ.
‫از اﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﺑﻪ اون ﯾﮑﯽ، از ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻔﯿﻨﻪ، از ﺳﻔﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﯾﺒﻞ، از ﺗﺮﯾﺒﻞ ﺑﻪ ﺗﻮﻧﻞ. ﺗﻮﻧﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺶ ﺳﺮم رو ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ي ﻓﺮزاد ﭘﻨﻬﻮن ﮐﺮده ﺑﻮدم.

‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺮس ﻧﺪاﺷﺖ. ﺣﺘﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﺳﻮار ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﺎ ﺟﻮوﻧﺎي ﺷﺎد ﻫﻤﺴﻦ و ﺳﺎﻟﻤﻮن ﮐﻠﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. رﻧﺠﺮ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺳﻮار ﺷﺪ. اﻣﺎ ﺗﻮي ﺗﺮن
‫ﻫﻤﺮاﻫﯿﺶ ﮐﺮدم. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از اون داﯾﺮه اي ﮐﻪ وﺳﻂ رﯾﻞ ﻫﺎ ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺷﺪﯾﺪا ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﻮار اﯾﻦ ﺗﺮن ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم. از ﺗﺮن ﻓﻘﻂ
‫دﻟﻬﺮه ي ﺷﯿﺐ زﯾﺎد و ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﻻ رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻧﻪ ﯾﻪ ﭼﺮﺧﺶ  درﺟﻪ اي. ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺮس ﺑﻪ دﻟﻢ راه ﻧﺪم. ﺣﺮﻓﺎي ﻓﺮزاد ﻫﻢ

‫آروﻣﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻫﻤﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
‫- ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﻪ ﺑﺘﺮﺳﯽ ﻫﺎ! ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺻﺪ دﻓﻌﻪ اﯾﻨﻮ ﺳﻮار ﺷﺪم. ﻫﻤﺶ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺳﺖ. ﺗﺮس ﻧﺪاره. اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﻔﺘﻪ.

‫راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﻫﻤﺶ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد. اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﻔﺘﺎد. ﻫﺮ ﭼﻘﺪرم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﺴﯽ ﮐﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم رو ﯾﺎدم ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. وﻟﯽ ﯾﻪ
‫ﻓﮑﺮي ﺑﻌﺪ از اون آزارم ﻣﯽ داد. اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر از اون ﺻﺪ ﺑﺎر ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻨﺎرش ﺑﻮد؟ ﭼﻨﺪﺗﺎﺷﻮن ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و اون ﺑﺎ دﺳﺘﯽ
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﮔﺮﻓﺘﻦ اون ﻣﯿﻠﻪ ي ﮐﻮﻓﺘﯽ دورﺷﻮن ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﺎ ﺣﻀﻮرش ﺑﻬﺸﻮن اﻣﻨﯿﺖ داده؟ ﺗﻮ ﺻﻒ ﭼﺮخ و ﻓﻠﮏ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﺗﻌﺮﯾﻔﺎي ﺑﭽﻪ

‫ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
‫- ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﻢ از اوﻧﺎﯾﯿﯿﻪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺳﻮارش ﻣﯽ ﺷﯽ ﮔﺸﻨﻪ ات ﻣﯽ ﺷﻪ؟

‫ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﻓﺮزاد اوﻟﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻣﻄﻠﺒﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و واﺳﺶ ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮي ﺧﻨﺪه اش رو ﺑﮕﯿﺮه. ﺣﺘﯽ
‫آروم ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ي ﺷﯿﺮﯾﻦ زﺑﻮﻧﯿﺎي ﭘﺴﺮك ﻫﻢ رﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﺎز ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم. اﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ي ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺗﺮس ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺖ.
‫ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ واﻗﻌﯿﺖ داره؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻓﺮزاد ﻋﺎﺷﻖ ﺑﭽﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي اوﻣﺪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺮزم ﺑﮕﯿﺮه. ﯾﻌﻨﯽ

‫ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻓﺮزاد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪ اﯾﻦ راﺑﻄﻪ رو ﻗﺒﻮل ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ؟ ﻧﻪ، ﺧﺪاي ﻣﻦ، ﻣﻨﻮ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺑﺎزي درﮔﯿﺮ ﻧﮑﻦ ﺧﺪاﺟﻮن.
‫ﻧﻮﺑﺘﻤﻮن ﺷﺪ. ﺳﻮار ﺷﺪﯾﻢ و ﮐﻤﯽ ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدم دﯾﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻓﺮزاد دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و وادارم ﮐﺮد از ﮐﻨﺎرش ﺑﻪ روي ﭘﺎش ﺗﻐﯿﯿﺮ

‫ﻣﮑﺎن ﺑﺪم. آروم روي ﭘﺎش ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﭘﺎﻫﺎم رو روي ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. دﺳﺘﺎم رو دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺪﺟﻨﺲ ﺳﺮم رو ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ي دو
‫ﺳﺎﻧﺘﯽ ﺻﻮرﺗﺶ ﻗﺮار دادم و ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﮐﻪ ﻓﺮزاد رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺮش رو ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ آورد زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
‫- ﮐﺜﺎﻓﺖ.

‫ﻗﻬﻘﻬﻪ ام ﻫﻮا رﻓﺖ. ﻓﺮزاد ﺳﺮش رو ﺟﻠﻮ آورد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و ﭘﺮﺳﯿﺪ:
‫- رژ ﻟﺒﺖ ﮐﺪوم ﺑﻮد؟


از ﺗﻮي ﮐﯿﻒ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﻮد، رژ ﻟﺒﯽ در آوردم و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺟﻮاب دادم:

‫- اﯾﻦ.
‫ﻓﺮزاد ﺑﺎزش ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ:

‫- ﺧﻮﺷﻤﺰه اس.
‫ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﺶ اداﻣﻪ داد:
‫- ﺑﯿﺎ دوﺑﺎره ﺑﺰن، ﭘﺎك ﺷﺪه.

‫دﻧﺪوﻧﺎم رو از ﺣﺮص روي ﻫﻢ ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪم. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻓﺮزاد ﻫﻢ از ﺣﺮص ﺧﻮردن ﻣﻦ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻓﺮزاد
‫ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺟﻮاب دادم:

‫- ﭼﺮا ﺧﻮدت ﻧﻤﯽ زﻧﯽ؟
‫ﻓﺮزاد ﺗﮏ اﺑﺮوﯾﯽ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﺑﺎﺷﻪ.

‫ﻧﯿﻢ ﮐﯿﻠﻮ رژ روي ﻟﺒﺎم ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻬﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﺣﺮف زدن ﺑﺪه دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﻢ. ﺑﯽ اراده ﻣﺸﻐﻮل ﻫﻤﺮاﻫﯿﺶ ﺷﺪم.
‫رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﻫﺮ دو از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ. ﻓﺮزاد از ﭘﺸﺖ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﺳﺮﺷﻮ روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ. ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮزاد

‫ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زد.
‫داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺑﻐﻞ ﻓﺮزاد ﺑﻮدم. از اون ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺳﺮه اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺳﺮم رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم ﻃﺮف ﻓﺮزاد و ﺑﺎ
‫ﻟﺤﻨﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻣﻦ از اوﻧﺎ ﻣﯽ ﺧﻮام.
‫ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﺤﻨﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي رو ﻟﺒﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد، ﭘﺮﺳﯿﺪ:

‫- از ﮐﺪوﻣﺎ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ؟
‫ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﺳﺮﺳﺮه رو ﻧﺸﻮن دادم و ﻟﺒﺎم رو ﻏﻨﭽﻪ ﮐﺮدم.
‫ﻓﺮزاد ﺑﺎ دﯾﺪن ﻟﺒﺎي ﻏﻨﭽﻪ ام ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮﺷﻮ ﺑﯿﺎره ﺟﻠﻮ ﮐﻪ آروم زدم ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﺑﺎ ﻧﯽ ﻧﯽ ﮐﺎراي ﺑﯿﺐ ﺑﯿﺐ ﻧﮑﻦ. ﻣﻦ از اوﻧﺎ ﻣﯽ ﺧﻮام.
‫ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺳﺮه اﻧﺪاﺧﺖ. ﻣﺘﻌﺠﺐ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ:

‫- از اوﻧﺎ؟
‫- ﺑﻠﻪ از ﻫﻤﻮﻧﺎ.
‫- ﭘﻮﻧﻪ!

‫- ﻫﻮم؟
‫- واﻗﻌﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺳﺮﺳﺮه ﺳﻮار ﺷﯽ؟
‫- اوﻫﻮم.

‫ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ.
‫- ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﻫﺴﺘﯽ!

‫- ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﻓﺮزاد اذﯾﺖ ﻧﮑﻨﯿﺎ. ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام.
‫- ﺑﯿﺨﻮد، ﻧﻤﯽ ذارم.
‫- ﺗﻮ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﯽ؟

‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
‫- ﺷﻮﻫﺮت، ﺣﺮﻓﯿﻪ؟

‫- ﻓﺮزاد!
‫- ﻓﺮزاد و ﮐﻮﻓﺖ. ﻧﻤﯽ ذارم. ﻧﻤﯽ ذارم. ﻧﻤﯽ ذارم.
‫- ﺗﻮ رو ﺧﺪا اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ. ﻓﺮزاد. ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﺶ ﻗﺮاره ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﯿﺎم ﺷﻬﺮﺑﺎزي؟ ﺑﺬار ﺧﻮش ﺑﮕﺬره دﯾﮕﻪ.

‫- ﺧﻮش ﻣﯽ ﮔﺬره اﮔﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ اﺻﺮار ﻧﮑﻨﯽ.
‫- ﭼﺮا ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺻﺮار ﻧﮑﻨﻢ؟

‫- ﭼﻮن ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ذارم. ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺧﻮدت رو ﺑﮑﺸﯽ و اﻣﮑﺎﻧﺶ ﻫﺴﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﺸﻪ.
‫ﯾﻬﻮ در ﮐﺎﺑﯿﻦ ﺑﺎز ﺷﺪ. ﻓﺮزاد ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮون و ﺑﺮﮔﺸﺖ دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﺸﯿﺪ ﺑﯿﺮون. ﺳﺮﯾﻊ از اون ﺟﺎ ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﻗﺪم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﻣﯽ
‫داﺷﺖ و ﻣﻨﻮ ﻫﻢ دﻧﺒﺎل ﺧﻮدش ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﻣﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺪوم ﺗﺎ ﮐﻠﻪ ﭘﺎ ﻧﺸﻢ. دوﺑﺎره ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم راﺿﯿﺶ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ از در ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ

‫وارد ﺷﺪم و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺮ ﮐﻨﻨﺪه اي ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻓﺮزاد؟ ﻓﺮزادي؟ ﻓﺮزادي ﺟﻮن؟ ﻋﺰﯾﺰم؟ ﺧﻮاﻫﺶ، اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ دﯾﮕﻪ، ﻓﻘﻂ ﯾﻪ دور.

‫ﻧﻪ ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ داد. وﻟﯽ ﻣﯽ دﯾﺪم ﺻﻮرﺗﺶ رو ﻣﯽ دزده. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﮕﺎش ﮐﻨﻢ ﮐﻪ دﯾﺪم داره رﯾﺰ رﯾﺰ ﻣﯽ ﺧﻨﺪه. ﺳﺮﯾﻊ اﯾﺴﺘﺎدم. ﻓﺮزاد ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ
‫واﯾﺴﻪ. ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮﻓﻢ، دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮد. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻈﻠﻮم ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﮐﻼﻓﻪ ﭘﻮف ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﺎزوﻫﺎﻣﻮ ﮔﺮﻓﺖ و زل زد ﺗﻮ
‫ﺻﻮرﺗﻢ و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ:

‫- ﺑﺒﯿﻦ ﭘﻮﻧﻪ. ﻫﯽ ﺗﻼش ﻧﮑﻦ ﻣﻨﻮ ﺧﺮ ﮐﻨﯽ. ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﻣﯽ ﮔﻢ. ﺗﻮ اﻻن ﺗﻮ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮي از اون وﺳﯿﻠﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯽ.
‫- اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎي ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺳﻮار ﺷﺪﯾﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﯽ. ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﺑﻪ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ دي؟

‫- ﯾﻪ ﻓﺮق ﻋﻤﺪه ﺑﯿﻦ اﯾﻨﺎﺳﺖ. ﺳﻌﯽ ﮐﻦ درك ﮐﻨﯽ.
‫- ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ؟
‫- ﺗﻮ ﻫﻤﺸﻮن ﺗﻮ ﺳﺮ ﺟﺎت ﺑﻮدي وﺳﯿﻠﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺗﻮ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ وﺳﯿﻠﻪ ﺳﺮ ﺟﺎﺷﻪ ﺗﻮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. ﺗﺎزه ﻣﮕﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﻮار ﻧﺸﺪي؟ ﺗﻮ اون

‫دوﺗﺎ ﻗﻮس آﺧﺮ ﻣﻦ ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﭘﺮت ﺷﺪم. ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ ﻧﻤﯽ ذارم. ﺑﺎور ﮐﻦ ﻫﻤﻪ ي اﺻﺮارم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدﺗﻪ.
‫ﻣﻐﻤﻮم و ﺳﺮ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﻪ ي زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﮔﻔﺘﻢ و راﻣﻮ ﮐﺸﯿﺪم و رﻓﺘﻢ. ﻓﺮزاد ﺳﺮﯾﻊ اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﻗﻬﺮ ﺗﻮ ﮐﺎرﻣﻮن ﻧﯿﺴﺘﺎ. ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ.

‫و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ رو ﻧﺸﻮن داد. ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زدﯾﻢ. ﻓﻘﻂ آدﻣﺎي ﺷﺎدي رو ﮐﻪ از ﺟﻠﻮﻣﻮن رد ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺳﺮﻣﻮ رو ﺷﻮﻧﻪ ي
‫ﻓﺮزاد ﮔﺬاﺷﺘﻢ. دﺳﺘﺎﺷﻮ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﻨﻮ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻓﺸﺎر داد ﮐﻪ آخ ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه زدم ﺗﻮ ﺳﺮش. ﻓﺮزاد ﻫﻢ

‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- آﺧﯿﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪي.
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﻮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه. اﻟﮑﯽ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﻣﺮدﻣﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺎرو ﻣﯽ دﯾﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻣﻮن ﻣﯽ ﮐﺮدن. ﺑﻌﺪ از

‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ آروم ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﺮدﻣﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ رو ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ دادﯾﻢ. دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ي ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮه، ﯾﻪ
‫اﮐﯿﭗ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ، دو ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺟﻮون ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد دو ﻗﻠﻮ اﻧﺪ. ﻣﺮد ﻣﺴﻨﯽ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﻧﺎز ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮد از ﺟﻠﻮﻣﻮن رد ﺷﺪ. ﯾﻪ

‫ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ي ﺷﯿﻄﻮن ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎدرش ﮐﻤﯽ اون ﻃﺮف ﺗﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﯽ ﻣﺎرو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻓﺮزاد ﺑﺮاي ﺧﺮﯾﺪن دوﺗﺎ آﺑﻤﯿﻮه رﻓﺖ. ﻣﻨﻢ
‫ﺳﺮﻣﻮ ﮐﺮدم ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺗﺎ از ﻃﺮﯾﻖ اس ام اس از ﺣﺎل ﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﻢ. ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺧﻮب ﺑﻮد. داﺷﺖ ﺑﺮاي اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﺶ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﻣﯽ ﮐﺮد.
‫ﺧﯿﻠﯽ درس ﺧﻮن ﺑﻮد. اﻣﺴﺎل ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﺎل آﺧﺮش ﺑﻮد. ﮔﻮﺷﯿﻤﻮ ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم و ﺻﺎف ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻣﺮدم ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم ﺗﺎ ﻓﺮزاد

‫ﺑﯿﺎد. ﺗﻮي ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪاي ﭘﺴﺮي رو در ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﯿﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
‫- اﯾﻦ ﭘﻮﻧﻪ اﺳﺖ.

‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﻈﻮرش ﻣﻦ ﺑﻮدم؟ ﺗﻤﺎم ﻗﻮام رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺻﺪاﺷﻮﻧﻮ واﺿﺢ ﺗﺮ ﺑﺸﻨﻮم. دﺧﺘﺮي در ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ؟ ﻣﻨﻈﻮرت ﮐﻪ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟
‫دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﻫﻤﻮن ﭘﺴﺮ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺮام آﺷﻨﺎ ﺑﻮد رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:

‫- ﺷﮏ ﻧﺪارم.
‫- ﺷﺎﻧﺴﻮ ﺑﺒﯿﻦ. ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎوردم و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻧﻪ، ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ.
‫ﺑﺎ دﻫﻨﯽ ﺑﺎز ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ دارم ﻧﮕﺎش ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ آروم ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم زﯾﺮ
‫ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:

‫- واي ﻧﻪ.
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮر ﺧﯿﺮه ي ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﺮزاد اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:

‫- ﭼﯽ ﺷﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ؟ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ.
‫دﺳﺘﻤﻮ ﮔﺮﻓﺖ و رو ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﻮﻧﺪ. ﭘﺎﻫﺎم ﺑﻪ اراده ي ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد. ﮔﯿﺞ و ﺷﻮﮐﻪ ﺑﻮدم. دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻓﮑﺶ ﻣﻨﻘﺒﺾ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ
‫دو ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻤﺖ اوﻣﺪ. ﺑﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﺧﺮاب دﺳﺘﻤﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﭘﺎي ﻓﺮزاد و اﺳﻤﺸﻮ ﺻﺪا ﮐﺮدم. ﻓﺮزاد ﺑﻪ ﺳﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:

‫- ﺟﺎﻧﻢ؟ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟
‫ﯾﻬﻮ ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮش ﮐﺮ ﮐﻨﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
‫- ﺟﺎﻧﻢ و درد، ﺟﺎﻧﻢ و ﻣﺮض! ﮔﻤﺸﻮ اون ﻃﺮف ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ ي ﻟﻨﺪﻫﻮر، ﻣﯽ ﮔﻢ ﮔﻤﺸﻮ اون ور.

‫ﻓﺮزاد ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﻗﻀﯿﻪ ﭼﯿﻪ. ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اون ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ. ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯿﻪ، وﻟﯽ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎره. دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و
‫ﯾﻘﻪ ي ﻓﺮزاد رو ﮔﺮﻓﺖ و از ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد. ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ. اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ. ﺑﯽ ﺻﺪا ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﭘﻮ، ﭘﻮﯾﺎ، ﭘﻮﯾﺎﺳﺖ.
‫ﻓﺮزاد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻟﺐ ﺧﻮﻧﯽ ﮐﺮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻮﯾﺎ ﮐﻪ داﺷﺖ داد و ﻫﻮار ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻓﺮزاد رو ﺑﻪ ﻓﺤﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺖ و ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﻧﮕﺎش ﭘﺮ از
‫ﻧﻔﺮت ﺷﺪ. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم دﯾﺪم درﮔﯿﺮ ﺷﺪن. ﻣﺸﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺻﻮرت ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻮﻧﺪن. ﺑﻪ

‫ﻗﻮﻟﯽ ﭼﺎك دﻫﻦ ﭘﻮﯾﺎ ﭘﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻓﺤﺸﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﺪاده ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﻓﺮزاد اﺻﻼ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زد. وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم داره ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ
‫ﺗﻤﺎم ﻋﻘﺪه ﻫﺎﻣﻮ روي ﭘﻮﯾﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﯽ زد و ﻣﻨﻢ ﻋﺠﯿﺐ داﺷﺘﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﭘﻮﯾﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺗﻮ ﭘﺎي ﻓﺮزاد زد. آﺧﯽ

‫ﮔﻔﺘﻢ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺗﺼﺎدف ﮐﺮده و ﭘﺎش ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﭘﺎش درد ﻣﯽ ﮔﯿﺮه. ﺑﺎ دﯾﺪن ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﻨﯽ ﻓﺮزاد راه
‫اﻓﺘﺎد ﻫﻮل از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ. ﻫﻨﻮز ﺑﻬﺸﻮن ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﻘﻪ ي ﻫﻤﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﻫﻢ زﻣﺎن ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﻫﻮل دادن. ﻓﺮزاد رو ﻣﺮدﻣﯽ
‫ﮐﻪ دورﺷﻮن ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮدن ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻣﺎ ﭘﻮﯾﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺧﻮرد و ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ زﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد. ﺣﺪس ﻣﯽ زدم

‫ﻧﺪا، زﻧﺶ ﺑﺎﺷﻪ. زﻧﺶ و ﻣﺎدر دﺧﺘﺮش. ﻣﺮدم رو ﮐﻨﺎر زدم و ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ ﻓﺮزاد رﺳﻮﻧﺪم. ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎزوﻫﺎﺷﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﺗﺎ
‫دوﺑﺎره ﻧﺮه رو ﮐﻨﺎر زد و داد ﮐﺸﯿﺪ:

‫- اَه. وﻟﻢ ﮐﻨﯿﻦ دﯾﮕﻪ، ﺑﺮﯾﺪ. ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ ﻧﻤﯽ رم. ﭼﯿﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ. ﺑﺮﯾﺪ.
‫آدﻣﺎي اﻃﺮاف ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺘﻔﺮق ﺷﺪن.
‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﺷﻮﻧﻪ ي ﻓﺮزاد و وادارش ﮐﺮدم ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ روي زﻣﯿﻦ ﺑﺸﯿﻨﻪ. ﺧﻮدﻣﻢ ﮐﻨﺎرش زاﻧﻮ زدم. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﯿﻔﻢ دﻧﺒﺎل دﺳﺘﻤﺎل ﻣﯽ

‫ﮔﺸﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮدي؟

‫ﻓﺮزاد ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
‫- ﻧﮕﻮ از اﯾﻦ ﮐﺎرم ﻧﺎراﺣﺘﯽ. ﭼﻮن ﻣﻦ دوﻧﻪ دوﻧﻪ اﺷﮑﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻓﺮزاﻧﻪ رﯾﺨﺘﯽ و ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺮﻓﺎت و ﺳﺨﺘﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪي و ﺑﺮاي ﻓﺮزاﻧﻪ
‫ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدي اوﻣﺪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ و رو ﺻﻮرت اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﻫﻤﺸﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدم.

‫ﻧﯿﻤﭽﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﻣﺮﺳﯽ.

‫ﻓﺮزاد ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺨﻨﺪه وﻟﯽ دردش ﮔﺮﻓﺖ و ﺻﻮرﺗﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ. دوﺑﺎره دردش ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ ﺑﺨﻨﺪه ﯾﺎ اﺧﻢ ﮐﻨﻪ. در ﻫﺮ
‫دو ﺻﻮرت ﺻﻮرﺗﺶ درد ﻣﯽ ﮐﺮد. دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬي رو ﺑﺮدم ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﺶ و ﺧﻮن ﮔﻮﺷﻪ ي ﻟﺒﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ و ﻓﻘﻂ
‫ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ دﺳﺘﻤﺎل رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮدش ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. ﻣﻨﻢ ﺧﺎك ﻫﺎي ﺷﻠﻮارﺷﻮ ﺗﮑﻮﻧﺪم و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻤﻮ روي اون ﻗﺴﻤﺖ

‫از ﭘﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺧﯿﻠﯽ درد داﺷﺖ؟ دﯾﺪم زد ﺟﺎي زﺧﻤﺖ.
‫ﻓﺮزاد ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد و ﮔﻔﺖ:

‫- وﻟﺶ ﮐﻦ.
‫ﯾﻬﻮ ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ ﺟﯿﻐﻮي زﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﺪا ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ:

‫- دﺧﺘﺮه ي ﺑﯽ ﭼﺸﻢ و رو رو ﺑﺒﯿﻦ. داداﺷﺶ واس ﺧﺎﻃﺮ اون دﻋﻮا ﻣﯽ ﮐﻨﻪ اون وﻗﺖ ﭘﺮ رو ﭘﺮ رو ﺑﻪ ﺟﺎي داداﺷﺶ ﻣﯽ ره ﺧﺎك ﻫﺎي ﺷﻠﻮار اون
‫ﻣﺰاﺣﻢ رو ﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
‫ﺑﺎ ﻧﻔﺮت ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ. از ﺣﺎﻟﺖ ﻧﮕﺎم ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪ و ﺳﺮﺷﻮ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ. ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﮕﯽ ﺗﻮ اﻻن ﻣﺸﻐﻮل ﭼﻪ ﮐﺎري ﻫﺴﺘﯽ؟
‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻋﺼﺒﯽ ﺟﻮاب داد:

‫- ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ، دارم ﮔﺮد و ﺧﺎك ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻋﻮا ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ي اﯾﮑﺒﯿﺮي رو ﻟﺒﺎس ﺷﻮﻫﺮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
‫وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮه ي اﯾﮑﺒﯿﺮي ﺑﻪ ﻓﺮزاد اﺷﺎره ﮐﺮد.
‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﭼﻪ ﺧﻮب، ﭼﻮن ﻣﻨﻢ دﻗﯿﻘﺎ دارم ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺮ دو ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎم ﮐﺮدن و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺮص اداﻣﻪ دادم:

‫- دارم ﮔﺮد و ﺧﺎك ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻋﻮا ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ي اﯾﮑﺒﯿﺮي رو ﻟﺒﺎس ﺷﻮﻫﺮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
‫ﺑﻪ ﺗﻘﻠﯿﺪ از ﺧﻮدش ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺴﺮه ي اﯾﮑﺒﯿﺮي، ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪي ﺑﻪ ﭘﻮﯾﺎ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺮﺻﺸﻮ در ﺑﯿﺎرم. ﻫﺮ دو دﺳﺖ از ﮐﺎر ﮐﺸﯿﺪه
‫و ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدن. از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻪ. ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﻮن ﻣﺮد ﻣﺴﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ دﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻤﺶ

‫ﺳﺮ رﺳﯿﺪ و رو ﺑﻪ ﭘﻮﯾﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
‫- اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟

‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد:
‫- ﭼﯽ ﺷﺪه؟
‫ﯾﻪ ﺣﺲ ﺑﺪي ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد. ﯾﻪ ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺐ. اون ﻣﺮد ﯾﻪ ﺟﻮري ﺑﻮد. ﺑﺎ وﺟﻮدي ﮐﻪ ﻓﺎرﺳﯽ رو راﺣﺖ ﺣﺮف ﻣﯽ زد اﻣﺎ ﺗﻪ ﻟﻬﺠﻪ ي ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ. ﯾﻪ

‫ﺣﺴﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اون ...
‫ﭘﻮﯾﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﺑﺎ ﻏﯿﻆ ﮔﻔﺖ:

‫- ﻫﻪ، ﻫﯿﭽﯽ. داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮاي ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎ ﭘﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم و ﺷﻮﻫﺮش ...
‫ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ اي ﮐﻪ ﻧﺪا ﺑﻪ دﺳﺘﺶ زد ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﺮس ﺑﻪ ﻣﺮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﻣﺮد ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭼﯽ، ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟ اﯾﻦ ﮐﯿﻪ؟ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﮐﯿﻪ؟ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺗﮑﺮار ﮐﻦ.

‫ﭘﻮﯾﺎ ﮔﻔﺖ:
‫- ﻫﯿﭽﮑﯽ.
‫و ﺳﺮﺷﻮ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ.

‫ﮐﻪ ﻣﺮد ﻓﺮﯾﺎد زد:
‫- ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﯿﻪ؟

‫ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮدم دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﺎ ﺟﻠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺗﺮس و دﻟﻬﺮه ﺑﻪ ﻣﺮد و ﭘﻮﯾﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪم و ﻧﻔﺴﻬﺎي ﺗﻨﺪ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. ﺧﯿﻠﯽ
‫ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. دﺳﺖ ﻓﺮزاد رو ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﯾﻬﻮ ﻓﺮزاد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭼﺘﻪ ﭘﻮﻧﻪ؟ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﺧﻮﺑﯽ؟ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﯾﺨﯽ؟ ﭘﻮﻧﻪ؟ ﭘﻮﻧﻪ؟

‫ﺻﺪاي ﻓﺮزاد ﺑﻪ ﻗﺪري ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮد راﺣﺖ ﺑﺸﻨﻮه. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻓﺮزاد ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺻﺪام ﻣﯽ زد اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺖ ﭘﻮﯾﺎ. ﺑﺎ ﺧﺸﻢ
‫ﻧﮕﺎش ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ اﻧﺪاﺧﺘﺶ رو زﻣﯿﻦ. ﻧﺸﺴﺖ روش و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ زدﻧﺶ. ﻣﺸﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺻﻮرت ﭘﻮﯾﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪ. ﻓﺤﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ از دﻫﻨﺶ

‫ﺣﻮاﻟﻪ ي ﭘﻮﯾﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ. داد ﻣﯽ زد:
‫- د‪ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﮕﻮ. ﺣﺮف ﺑﺰن. ﭼﺮا ﺧﻔﻪ ﺧﻮن ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدﯾﺪ؟
‫ﺑﯽ ﺣﺎل روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ روي زﻣﯿﻦ و ﺳﺮﻣﻮ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺖ. از ﺷﺪت اﺿﻄﺮاب زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ. ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽ
وﻣﺪ. ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﺮد ﺑﻠﻨﺪ داد زد:
‫- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﮕﯿﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟

‫ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ؟ ﭘﻮﻧﻪ ﭼﺘﻪ؟ ﭘﻮﻧﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺶ. ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ؟ ﭘﻮﻧﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ، ﺗﻮ رو ﺧﺪا، ﭼﯽ ﺷﺪي ﺗﻮ؟
‫ﻣﺮد دﺳﺖ از ﮐﺘﮏ زدن ﭘﻮﯾﺎ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:

‫- ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داري ﺑﺪوﻧﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟
‫ﻧﮕﺎش ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد. آروم ﺷﺪ. ﮐﻨﺎر ﻣﻦ و ﻓﺮزاد روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﯽ ﺣﺎل ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﺷﺪم. ﭼﺸﺎم داﺷﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭼﺸﺎي ﻣﺮد ﭘﺮ اﺷﮏ ﺑﻮد.

‫دﺳﺘﺸﻮ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
‫- دﺧﺘﺮم.
‫ﭼﺸﺎم ﺳﯿﺎﻫﯽ رﻓﺖ.

‫ﺻﺪاي وايِ ﻓﺮزاد و ﭼﯽ ﺷﺪ ﻣﺮد رو ﺷﻨﯿﺪم. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم رو دﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. از ﺑﻮي ﻋﻄﺮش ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻓﺮزاده. ﺻﺪاﺷﻮﻧﻮ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ
‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺎز ﮐﻨﻢ. ﮔﺮﻣﺎي دﺳﺖ ﮐﺴﯽ رو ﺣﺲ ﮐﺮدم. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﺮد ﺑﻮد ﭼﻮن ﺑﻌﺪش ﺻﺪاﺷﻮ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:

‫- ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪه؟ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد؟
‫ﺻﺪاي ﻋﺼﺒﯽ ﻓﺮزاد رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
‫- وﻟﺶ ﮐﻦ. ﮔﻔﺘﻢ دﺳﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﺰن. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ اﯾﻦ ﺑﯿﭽﺎره آوردﯾﺪ. ﮔﻔﺘﻢ وﻟﺶ ﮐﻦ. ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺶ.

‫ﺻﺪاي ازدﺣﺎم ﻣﺮدم، ﺟﯿﻎ ﻫﺎﯾﯽ از روي ﺷﺎدي و ﺗﺮس. ﺻﺪاي ﭘﻮﯾﺎ، ﻓﺮزاد، ﭘﺪرم، ﺗﻮ ﺳﺮم ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ. اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪم. ﺻﺪاي در
‫ﻣﺎﺷﯿﻦ، دﺳﺖ ﮔﺮم ﻓﺮزاد رو ﺻﻮرﺗﻢ و ﺻﺪاش ﮐﻪ ﺑﺎزم ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﮔﻔﺖ. ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ ﻻﺳﺘﯿﮏ ﻫﺎ و دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم.
‫ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺗﺎر ﻣﯽ دﯾﺪم. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﻠﮏ زدم ﺗﺎ دﯾﺪم ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺗﮏ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم و دور و ﺑﺮم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺗﻮ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻫﺴﺘﻢ.

‫آروم از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﻓﺮزاد رو دﯾﺪم ﮐﻪ روي ﻣﺒﻠﯽ ﮐﻪ اون ﺟﺎ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ و آرﻧﺠﺎﺷﻮ روي زاﻧﻮﻫﺎش و دﺳﺘﺎﺷﻮ روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺳﺮﺷﻮ
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺳﺮﻓﻪ ي ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﺮﺷﻮ آورد ﺑﺎﻻ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:

‫- ﺧﺪاروﺷﮑﺮ، ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﯿﺪار ﺷﺪي.
‫ﭼﻘﺪر ﺻﺪاش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ و ﭘﺮﺳﯿﺪ

‫- ﺧﻮﺑﯽ؟
‫ﺳﺮم و ﺗﮑﻮن دادم و ﮔﻔﺘﻢ:

‫- از ﺣﺎل رﻓﺘﻢ؟
‫ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺳﺮﺷﻮ ﺗﮑﻮن داد و ﻗﯿﺎﻓﻪ اش در ﻫﻢ ﺷﺪ. ﺗﺎزه داﺷﺖ ﯾﺎدم ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﭼﯽ از ﺣﺎل رﻓﺘﻢ. ﺷﻬﺮﺑﺎزي، ﭼﺮخ و ﻓﻠﮏ، دﻋﻮا، ﭘﻮﯾﺎ، ﻧﻪ!
‫ﯾﻬﻮ در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻫﻤﻮن ﻣﺮد ﻣﺴﻨﯽ ﮐﻪ، ﮐﻪ اوﻣﺪ ﺗﻮ. ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺟﺎم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و اوﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ. ﺑﺎ ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎﻫﯽ رد و ﺑﺪل

‫ﮐﺮدن و آروم ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﻬﺠﻪ ي ﺧﺎص ﭘﺮﺳﯿﺪ:
‫- ﺑﻪ ﻫﻮش اوﻣﺪي، ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟

‫ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﺎ اﺧﻢ ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﯾﻌﻨﯽ آره. وﻟﯽ اول ﺧﺪا و ﺑﻌﺪ ﺧﻮدم ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دارم ﻣﯿﻤﯿﺮم. ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه اﺷﮏ ﺗﻮ
‫ﭼﺸﺎم ﺣﻠﻘﻪ زد. ﻣﺮد ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺮت و ﭘﺮت ﺑﻮد داد دﺳﺖ‪ ﻓﺮزاد و اون ﻫﻢ ﯾﻪ آﺑﻤﯿﻮه از داﺧﻠﺶ آورد ﺑﯿﺮون و ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﺮﻓﺖ
‫ﻃﺮﻓﻢ و ﮔﻔﺖ، ﺑﺨﻮرﻣﺶ.

‫ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ. ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. اول ﺗﻌﺠﺐ، ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ، ﺑﻌﺪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﻮ ﭼﺸﺎش، ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﺎ ﻏﻢ ﻧﮕﺎم
‫ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ دﻟﻢ ﺳﻮﺧﺖ. ﺑﺎ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ازت ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯽ ﺧﻮام. ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻪ ﯾﻪ ﺳﻮاﻟﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪي.
‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم. اﯾﻦ ﺑﺎر اون ﺑﻪ ﺣﺮف اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭼﻪ ﺳﻮاﻟﯽ دﺧﺘﺮم؟ ﺑﭙﺮس. ﺑﺎ ﺟﻮن و دل ﺟﻮاب ﻣﯽ دم.

‫- ﭼـــﺮا؟ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ، ﻓﻘﻂ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﭼـــــــــــــــــﺮا؟
‫ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ ﯾﻪ اﺧﻢ ﻏﻠﯿﻈﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﯿﻦ دوﺗﺎ اﺑﺮوﻫﺎي ﭘﻬﻨﺶ. ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﺣﺮف اوﻣﺪ.

‫- ﺑﺎﺷﻪ. وﻟﯽ اﻻن وﻗﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ. ﻓﻌﻼ ﺑﺮو اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ. ﯾﻪ روز ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ازت ﭘﻨﻬﻮن ﺷﺪه و ﺑﺎﯾﺪ
‫ﺑﺪوﻧﯽ. ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ...
‫ﺑﻐﻀﺶ ﻧﺬاﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ. دﻟﻢ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺷﺪ. ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و راه ﺧﺮوج رو رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺮه. وﺳﻂ راه ﺑﺮﮔﺸﺖ رو ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﮔﻔﺖ:

‫- ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻦ آﻣﺎده ﺷﻪ. ﻣﺎ ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮﯾﻢ.
‫و رﻓﺖ. ﻓﺮزاد ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد و ﯾﮑﻢ ﺳﺮ و وﺿﻌﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون. دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﺨﻮرم ﭼﻮن
‫ﻫﻨﻮز درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻌﺎدل ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺗﻮي راﻫﺮوي اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻧﯿﺴﺖ و درﻣﺎﻧﮕﺎﻫﻪ ﭘﻮﯾﺎ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﻮرت درب و

‫داﻏﻮن و ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﮐﺜﯿﻒ ﻧﺴﺸﺘﻪ ﺑﻮد روي ﯾﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﺑﺎ ﭘﺎش روي زﻣﯿﻦ ﺿﺮب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮﺷﻮ آورد ﺑﺎﻻ و ﻧﮕﺎم ﮐﺮد. ﮔﻮﺷﻪ ي ﻟﺒﺶ
‫ﺑﺨﯿﻪ ﺧﻮره ﺑﻮد. ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻮزﺧﻨﺪ زدﯾﻢ و ﻧﮕﺎﻣﻮن رو از ﻫﻢ دزدﯾﺪﯾﻢ. ﻣﺮد اوﻣﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻤﻮن ﮔﻔﺖ:

‫- ﻫﺰﯾﻨﺸﻮ ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ.
‫ﺗﮏ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﻮﯾﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﻏﯿﺾ ﮔﻔﺖ:
‫- ﺗﻮ ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻮ.

‫ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. ﺑﯿﺮون از درﻣﺎﻧﮕﺎه دو ﺗﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﭘﺎرك ﺷﺪه ﺑﻮدن. ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﺮزاد ﺑﻮد. ﺳﺮﯾﻊ در اون ﯾﮑﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ زاﻧﺘﯿﺎي
‫ﻧﻘﺮه اي رﻧﮕﯽ ﺑﺎ ﭘﻼك اﯾﺮان ﻫﺠﺪه ﺑﻮد ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻧﺪا در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺧﺘﺮش ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮد ﭘﯿﺎده ﺷﺪ. اول ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺳﺮ ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ

‫ﺳﻤﺖ ﺷﻮﻫﺮش رﻓﺖ. ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. دﺳﺖ ﻓﺮزاد رو ﻓﺸﺎر دادم و ﺧﻮدم رو ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮدم. اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻓﻘﻂ اوﻧﻮ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ.
‫ﻓﻘﻂ اون ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد. ﺣﺘﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ از اﯾﻦ آدﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺑﻮدن. ﻓﺮزاد ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮي ﻟﮑﺴﻮز رو ﺗﺨﺖ ﮐﺮد و ﮐﻤﮑﻢ
‫ﮐﺮد ﺗﺎ ﺳﻮار ﺷﻢ و دراز ﺑﮑﺸﻢ. درو ﺑﺴﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدﺷﻢ ﺳﻮار ﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﺮد، ﯾﻌﻨﯽ، پ ﭘﺪرم، اَه. ﺟﻠﻮش رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن.

‫ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺑﻬﺸﻮن ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺗﺎ ﺣﺮﻓﺸﻮن ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و ﻓﺮزاد ﻧﺸﺴﺖ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن، ﻣﺎﺷﯿﻨﻮ روﺷﻦ ﮐﺮد. ﺑﻮﻗﯽ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ زد و راه اﻓﺘﺎد.
‫ﭘﺪرم ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ي آﺧﺮ ﻧﮕﺎش ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد. ﮐﻤﯽ ﮐﻪ دور ﺷﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺖ؟
‫ﻓﺮزاد ﭘﺸﺖ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ آدرس و ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﺑﮕﯿﺮه. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ.

‫ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ؟

‫ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
‫- ﭘﻮﻧﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﮐﺎﻓﯽ ﻏﺼﻪ ﺧﻮردي. ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻬﺖ ﻓﺸﺎر اوﻣﺪه. ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ، ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺨﻮاب. ﺑﺨﻮاب ﺑﻌﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ.
‫- ﮔﻔﺘﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟

‫- ﻧﻪ ﻫﯿﭽﯽ، ﻓﻘﻂ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭘﺪرﺗﻪ، ﻫﻤﯿﻦ! ﺣﺎﻻ ﺑﺨﻮاب.
‫- اﻻن ﻣﯽ رﺳﯿﻢ آﺧﻪ.

‫- اﺷﮑﺎل ﻧﺪاره، ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺖ ﺑﺎﻻ، ﺗﻮ ﺑﺨﻮاب.
‫ﺳﺮﺷﻮ ﺗﮑﻮن داد ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻨﻪ. ﻣﻨﻢ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ ﺳﺮي ﺗﮑﻮن دادم ﺗﺎ ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﻪ و ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ رو ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ.
‫*****

‫اﺳﺘﺮس داﺷﺖ از ﭘﺎ درم ﻣﯽ آورد. ﮐﻨﺎر ﻓﺮزاد ﺗﻮي ﻫﻤﻮن ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻫﻤﻮ دﯾﺪﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎم ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮدم.
‫ﻓﺮزاد ﻫﻢ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮي ﮐﻪ روي اون ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺗﻮ ﺳﺮش ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﻌﺪ از دو ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ ي دﯾﮕﻪ اﻧﺘﻈﺎر، ﭘﺪرم ﺷﯿﮏ و ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﻪ رﯾﺶ ﭼﻨﺪ روزه اوﻣﺪ ﺗﻮ. از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﯿﭗ ﺳﺎده و ﺗﻤﺎﻣﺎ ﻣﺸﮑﯽ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ. اون ﻗﺪرا ﻫﻢ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد.

‫ﻓﺮزاد از زﯾﺮ ﻣﯿﺰ دﺳﺘﻤﻮ ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯿﺶ دﻗﯿﻘﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺻﺪ ﺑﺎر ﺑﺮام ﺗﮑﺮار ﮐﺮده ﺑﻮد. "ﻧﮕﺮان
‫ﻧﺒﺎش "

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﭘﺪرم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ رﺳﯿﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد. ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﻧﮕﺎم ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺰﻣﺎن
‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﺳﻼم ﮐﺮدﯾﻢ. ﺣﺎﻟﻤﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﻮاﻟﺸﻮ ﺑﯽ ﺟﻮاب ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﺗﻌﺎرف ﻓﺮزاد ﺳﺮ ﺟﺎﻣﻮن ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ
‫ﻓﺮزاد دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪ و ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﻬﻮه و ﮐﯿﮏ ﺳﻔﺎرش داد. واﻗﻌﺎ ﺣﻀﻮرش ﻣﻮﺛﺮ ﺑﻮد. ﭼﻮن ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﺮف زدن.

‫ﻓﺮزاد:
‫- زﻧﮓ زدﯾﺪ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ. ﻇﺎﻫﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﯿﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﻮﻧﻪ ﺑﮕﯿﺪ.

‫ﺻﺪاش ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. اﯾﻦ ﺣﺎل ﻓﺮزاد ﺑﻮد واي ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ. ﭘﺪرم ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﭼﯽ ﻧﮕﻔﺖ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﻮدﺷﻮ آﻣﺎده ﮐﺮد و رو
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:
‫- از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ؟

‫ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- از اوﻟﺶ.

‫ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد. ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
‫- ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺸﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰو ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﺑﮕﯿﺪ. ﺑﺬارﯾﺪ ﮐﺎر ﺗﻤﻮم ﺷﻪ. ﭘﻮﻧﻪ اﺻﻼ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ.
‫ﺑﺎزم ﺳﺮﺷﻮ ﺗﮑﻮن داد. ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ از ﭼﺸﻤﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭼﮑﯿﺪ. ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﺳﺮﻣﻮ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻫﺮ دو ﺑﯽ ﺣﺮف ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪن. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻐﻀﻢ

‫ﺷﮑﺴﺖ و آروم ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم. ﮐﻢ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪه ﺑﻮدم. ﺗﻤﻮم روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ. ﭘﺪرم ﻫﻢ اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺣﻠﻘﻪ زده
‫ﺑﻮد. ﻓﺮزاد ﮐﻼﻓﻪ ﭘﻮف ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

‫- اﻻن واﺳﻪ ﭼﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
‫ﺳﺮﻣﻮ ﺗﮑﻮن دادم. ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭽﯽ. واﻗﻌﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دﻟﯿﻞ اﺻﻠﯿﺶ ﭼﯿﻪ اﻣﺎ ﺑﻬﺶ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ زار ﺑﺰﻧﻢ. ﻓﺮزاد
‫ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ:

‫- ﭘﻮﻧﻪ آروم ﺑﺎش.
‫وﻗﺘﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺸﻮ دﯾﺪم ﺳﺮﻣﻮ ﺗﮑﻮن دادم و اﺷﮑﺎﻣﻮ ﭘﺎك ﮐﺮدم. ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ:

‫- ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰو ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ، ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻢ. اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره اﯾﻦ آﻗﺎ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﺎﻣﻮ ﺑﺸﻨﻮه؟
‫ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻪ ﮐﻪ دﺳﺘﺸﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺑﻪ ﭘﺪرم زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
‫- اﯾﻦ آﻗﺎ ﺷﻮﻫﺮﻣﻪ، اﺷﮑﺎﻟﯽ ﺗﻮش ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ. ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻮن ﺣﻀﻮرش ﺑﺮام دﻟﮕﺮﻣﯿﻪ.

‫ﻓﺮزاد دﺳﺘﻤﻮ ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎر داد و ﺑﻌﺪ آروم ﻧﻮازﺷﺶ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرش داﺷﺘﻢ آروم ﻣﯽ ﺷﺪم. ﭘﺪرم ﺟﻮاب داد:
‫- اﻣﺎ اون ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮت ﺑﺎﺷﻪ. ﺗﻮ ﺑﺮاي ازدواج ﺑﻪ رﺿﺎﯾﺖ ﻣﻦ اﺣﺘﯿﺎج داري.
‫ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زدم. ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﭘﺪرم ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺗﻮش ﻣﻮج ﻣﯽ زد ﮔﻔﺘﻢ:

‫- ﭘﺪرم ﮐﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻮام ازش اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮم؟ ﭘﺪري در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد.
‫ﺳﺎﮐﺖ، ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎم ﮐﺮد. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ داﻏﻮن ﺷﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ، اﺷﮑﺎل ﻧﺪاره. ﻣﻨﻢ ﮐﻢ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎ دﺧﺘﺮه ي ﺑﯽ ﭘﺪري ﮐﻪ از ﻃﺮف اﯾﻦ و اون ﻧﺜﺎرم ﻣﯽ

‫ﺷﺪ داﻏﻮن ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم. وﻗﺖ ﺗﺴﻮﯾﻪ ﺣﺴﺎب ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﺜﻼ ﭘﺪرم از ﻓﮑﺮم ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.
‫- ﺑﺒﯿﻦ، ﺗﻮ اﻻن ﺗﻮ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺰرﮔﯽ ﻫﺴﺘﯽ. ﻗﻀﯿﻪ اون ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ... ﺑﺒﯿﻦ، ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺬار از اول ﺑﮕﻢ.
‫ﻓﺮزاد رﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﻔﺎرﺷﺎﻣﻮﻧﻮ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﮕﯿﺮه. ﭘﺪرم ﺷﺮوع ﮐﺮد:

‫- ﻣﯽ دوﻧﯽ. ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻘﺼﯿﺮﻫﺎ رو ﮔﺮدن ﻣﯽ ﮔﯿﺮم. ﻗﺒﻮل دارم ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺮ اﺻﻠﯽ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺧﻮدﻣﻢ. اﮔﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ازدواج ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ
‫ﻣﻮﻓﻖ و زﻧﺪﮔﯽ آروﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﭘﺎﯾﻪ ﮔﺬاري ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺪس زد ﺗﺎ آﺧﺮ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ره، ﺷﯿﻄﻨﺘﻢ ﮔﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد. ﻧﻤﯽ

‫دوﻧﻢ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ، ﻣﻦ ﺗﻮي اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪم. دورﮔﻪ ﺑﻮدم.
‫ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ دوﻧﻢ و اداﻣﻪ ﻧﺪه. اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎي ﻣﻬﻤﺘﺮي رو ﺑﻔﻬﻤﻢ. ﻓﺮزاد ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ. ﺳﻔﺎرﺷﺎرو روي ﻣﯿﺰ
‫ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﮔﻔﺘﻢ:

‫- اﯾﻦ ﭼﯿﺰا رو ﻣﯽ دوﻧﻢ. ﺑﺮو ﺳﺮ اﺗﻔﺎﻗﺎي ﺑﻌﺪ از ازدواﺟﺘﻮن.
‫ﭘﺪرم آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:

‫- ﺑﻌﺪ از ازدواﺟﻤﻮن اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد. ﻫﻤﻪ ﭼﯽ آروم و ﺧﻮب ﺑﻮد. اﺳﺘﺎرﺗﺸﻮ ﻣﻦ زدم. ﺑﻌﺪ از ﺗﻮﻟﺪ ﭘﻮﯾﺎ ﺑﻮد. ﯾﻪ روز ﺑﻌﺪ از ﺗﻮﻟﺪ ﭘﻮﯾﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ
‫ﺻﻨﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺗﻮي ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﯾﺎ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻮد. ﺧﻮدش ﺑﺎ دﺳﺘﺎي ﺧﻮدش ﺑﺮاي ﺑﺎر اول ﭘﻮﯾﺎ رو داد ﺑﻐﻠﻢ، ﯾﻪ
‫زن ﺟﻮون و ﺧﻮﺷﮕﻞ، ﻣﻦ اون زﻣﺎن ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم. ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻔﻬﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺴﺖ اراده، اﺻﻼ، اﺻﻼ ﺷﺎﯾﺪم ﻫﯿﺰ ﺑﻮدم. ﻧﻤﯽ

‫دوﻧﻢ. ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺬﺑﺶ ﺑﺸﻢ. اﻓﺘﺎدم دﻧﺒﺎﻟﺶ، دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺟﺎن ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. اﺻﻼ اون و ﭘﻮﯾﺎ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮدن. ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮم
‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﺻﻨﻢ، ﯾﮑﺴﺎل ﺑﻌﺪ ﻋﻘﺪش ﮐﺮدم. ﻣﺮﺟﺎن ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺣﺮﻓﺎش روم ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻧﺪاره دﯾﮕﻪ ﭘﺎﭘﯿﭽﻢ ﻧﺸﺪ. ﭘﻮﯾﺎ رو

‫ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﺪ و از ﺗﺮس آﺑﺮوش و ﺑﯽ ﭘﺪر ﺷﺪن ﺑﭽﻪ اش ﺟﺮات ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺖ. ﺧﺼﻮﺻﺎ ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﻮاده اش ﻫﻢ راﺿﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪن ﺑﺨﻮاد اﻗﺪاﻣﯽ
‫ﺑﺮاي ﻃﻼق ﺑﮑﻨﻪ. ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﺮاﺷﻮن ﻣﻬﯿﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﻣﺤﺒﺘﻤﻮ ازﺷﻮن درﯾﻎ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺒﺘﻢ ﻧﺜﺎر ﺻﻨﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ و دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي اوﻧﺎ ﻧﻤﯽ
‫ﻣﻮﻧﺪ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﻨﻢ ﺑﺎردار ﺷﺪ و ﻧﻪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪي.

‫ﺑﻌﺪ از ﺗﻮﻟﺪت ﺳﺮ از ﭘﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. از وﻗﺘﯽ ﺧﻮدم رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪم و ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺧﻮﻧﻮاده دادم، دﺧﺘﺮدار ﺑﺸﻢ.
‫اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻮﯾﺎ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻮد، اﻣﺎ دﺧﺘﺮم رو ﯾﻪ ﺟﻮر ﺧﺎص دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭘﻮﯾﺎ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ،

‫ﻓﻘﻂ ﻧﻮع دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻢ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﺮد. اﻣﺎ ﻗﻄﻌﺎ ﺻﻨﻢ از ﻣﺮﺟﺎن ﺑﺮام ﻋﺰﯾﺰﺗﺮ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺻﻨﻢ اﺳﻤﺖ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﯾﻢ. ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﻤﺖ ﺑﺎ
‫"پ" ﺷﺮوع ﺑﺸﻪ و ﺻﻨﻢ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﻣﻦ ﯾﻪ زن و ﺑﭽﻪ ي دﯾﮕﻪ دارم، ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و اﺳﻢ ﭘﻮﻧﻪ رو ﺑﺮات اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد. راﺿﯽ ﺑﻮدم، اﻣﺎ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ از
‫ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم. از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﺪم ﯾﻪ ﻣﺮد دو زﻧﻪ، از اﯾﻦ ﮐﻪ از زﻧﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ دارم. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﮑﺮﺷﻮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ

‫ﻫﻤﭽﯿﻦ آدﻣﯽ ﺑﺸﻢ.
‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:

‫- ﺑﮕﺬرﯾﻢ.

‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﻓﺮزاد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. اوﻧﻢ داﺷﺖ ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﺣﻠﻘﻪ زد. ﻓﺮزاد ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﻬﻢ
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و دﺳﺘﺸﻮ دور ﺷﻮﻧﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد. ﭘﺪرم اداﻣﻪ داد:

‫- ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﻨﻢ رو از دﺳﺖ دادم.
‫داد ﮐﺸﯿﺪم:
‫- ﭼـــــــــــــــــــــــﯽ ؟

‫آه ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
‫- ﺗﻮ ﯾﻪ ﺗﺼﺎدف، ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺟﻮن داد. ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي آﺧﺮ ﻓﻘﻂ اﺳﻢ ﺗﻮ رو ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد.

‫اﺷﮑﯽ از ﮔﻮﺷﻪ ي ﭼﺸﻤﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭼﮑﯿﺪ. ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺪت رﯾﺰش اﺷﮑﺎي ﻣﻨﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ. ﻓﺸﺎر دﺳﺘﺎي ﻓﺮزاد ﻫﻢ دور ﺷﻮﻧﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد.
‫ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ زاﯾﺪاﻟﻮﺻﻔﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
‫- اون ﺧﻂ ﺑﺨﯿﻪ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺷﻘﯿﻘﺘﻪ ﯾﺎدﮔﺎري ﺗﻮ از اون ﺗﺼﺎدﻓﻪ.

‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاش آروم ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﮔﻔﺖ:
‫- اﻟﺒﺘﻪ اﻻن ﮐﻢ رﻧﮓ ﺗﺮ ﺷﺪه. ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎل و ﻫﻮاي ﺑﺪي ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﺮﺟﺎن رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﺎدرم ﺑﺎﻫﺎش ازدواج ﮐﺮده ﺑﻮدم،

‫اﻣﺎ ﺻﻨﻢ ﺑ‪ﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد. ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﺪﻣﺶ. ﺧﺎﻟﯽ از ﻫﺮ ﺣﺴﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﯾﻪ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻢ و ﺑﻪ در و دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ وﻗﺖ
‫ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم. ﺗﻮ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﺮﺟﺎن. ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ دﺧﺘﺮﻣﻪ، ﻣﺎ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﺮق ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮت رو ﺗﻮ
‫ﭼﺸﻤﺎي ﻣﺮﺟﺎن دﯾﺪم، اﻣﺎ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﺮدم.

‫ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ:
‫- ﺣﻤﺎﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﻦ ﺷﺪ!

‫ﺑﺎ ﻏﻢ ﮔﻔﺖ:
‫- آره، اﺣﻤﻖ ﺑﻮدم. اﺣﻤﻖ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﺮﺟﺎن ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻣﺎدري ﮐﻨﻪ. اون از ﻣﻦ، از ﺻﻨﻢ و ﻗﻄﻌﺎ از ﺗﻮ ﻧﻔﺮت داﺷﺖ. ﻣﻦ ﺣﻤﺎﻗﺖ
‫ﮐﺮدم، راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ. وﻟﯽ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدي. ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎدﮔﺎري ﻣﻦ از ﺻﻨﻢ. ﯾﺎدﮔﺎري ﻋﺰﯾﺰي ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدم ازش دل ﺑﮑﻨﻢ. اون ﻟﺤﻈﺎت ﻓﻘﻂ

‫ﺗﻮ ﺑﻮدي ﮐﻪ ﺑﻬﻢ آراﻣﺶ ﻣﯽ دادي. ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺑﻮدي ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺘﻨﺎت ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪي. ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰم ﺑﻮدي، اﻣﺎ ﻣﻦ! ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﺳﺎده از ﻫﻤﻪ

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: